5.1. Top!
De aannemer heeft de vaart er flink in. Wanneer we de Aunt Kevin aan het begin van de week bezoeken zien we dat men al bezig met het inzetten van de ramen bij de drie lokalen en de gemeenschapruimte.
De dakspanten worden ingesmeerd met een conserveringsmiddel.
Het hekwerk wacht nog op een verfbeurt.
Aan het eind van de week komen we terug. Opnieuw valt op hoe snel de bouw gaat.
Direct zien we dat het hekwerk geverfd is. In eerste instantie had een deel van het hekwerk een schreeuwende blauwe kleur gekregen. We hebben het verven laten stoppen en een nieuwe kleur uitgezocht. Met succes naar nu blijkt.
Het laatste deel van de zijmuur wordt nu dichtgemaakt.
Het dak is al bijna dicht.
Binnen staand krijg je een goed beeld hoe de lokalen eruit gaan zien.
Het schoolterrein ligt bezaaid met materialen voor de bouw. Spoelende kinderen hebben er kennelijk geen last van.
Aan de ene kant is men bezig de zijmuur dicht te maken, aan de andere kant is de stukadoor aan het werk.
We hechten er waarde aan dat bij het bereiken van het hoogste punt de Nederlandse vlag wappert. We zijn later terug dan gepland. Het hoogste punt is al bereikt. Desondanks laten we de vlag wapperen. In plaats van pannenbier krijgen de werknemers een non-alcoholische versnapering.
Het regenseizoen is begonnen. Het is de aannemer er dan ook alles aan gelegen het dak dicht te krijgen zodat bij regen de werklui binnen verder kunnen werken. Dat is gelukt. Top!
5.2 Niet langer waardeloos
Reagan Kandole is de oprichter van EcoAction. Hij werkt met jongeren uit de sloppenwijken van Kampala. Jonge vrouwen met verschillende kinderen maar zonder stabiele partner zijn in de meerderheid. Zij verzamelen afval wat weinig inkomen genereert. Deze jongeren worden vaak gestigmatiseerd en voelen zichzelf van weinig waarde. Zij behoren tot de meest kwetsbare groepen in de samenleving.
Door kleine projecten probeert EcoAction de levensomstandigheden van de jongeren te verbeteren. We zijn benieuwd naar deze projecten. Misschien kunnen we ideeën opdoen voor onze mensen in Seeta Nazigo en Nkonkonjeru.
We nemen contact op Regan Kandole. Op dat moment staat hij met een “stand” van EcoAction op een landbouwbeurs, gehouden op het terrein van het Mandela voetbalstadion.
We bezoeken zijn “stand” en zien daar de eerste producten van een project. Lege plastic flessen worden verzameld om er verschillende producten van te maken. Op de beurs zien we twee voorbeelden, wat je met lege plastic flessen kunt doen. We zien een prullenbak, vervaardigd van plastic flessen.
Een ook een plantenkas.
Reagan nodigt ons nu uit naar zijn werkterrein te gaan, een sloppenwijk in Kampala.
We komen aan bij een terrein wat bezaaid is met plastic en plastic flessen.
Onmiddellijk valt een kunstwerk op
en grote muurschilderingen.
We weten dat Reagan Kandole kunstenaar is. Hij bevestigt dat kunstwerk en muurtekeningen door hem gemaakt zijn.
Dan gaan we naar een gebouw gemaakt van lege plastic flessen.
Voor het gebouw is een groentetuin aangelegd waar de verschillende groenten het opmerkelijk goed doen.
De tuin wordt onderhouden door de jongeren uit de sloppenwijk. Van een van hen krijgen we uitleg.
In het gebouw worden workshops gegeven.
Van pallets worden meubeltjes gemaakt.
Van overgebleven restjes stof maakt men kleedjes om te verkopen.
Reagan neemt ons mee de sloppenwijk in.
We zien een douchegebouwtje, gemaakt van plastic flessen. De douche is in gebruik als we er aankomen.
Reagan gaat ons voor naar een plaatselijk schooltje. Hier zien we een afscheiding gemaakt van plastic flessen.
Reagan geeft aan graag een project te starten met de jongeren waarin geleerd wordt hoe zij houtskool kunnen maken. Het ontbreekt hem nog aan de benodigde materialen.
We vertellen hem onze ervaringen met het maken van houtskool. We zijn ons project gestart met machines die handmatig bediend moeten worden. Inmiddels zijn er elektrische machines aangeschaft. We hebben de eerste machines dus over, een maalmachine en twee briket machines. Daarnaast enkele drums voor het verbranden van materialen zoals bijvoorbeeld maiskolven tot houtskool.
We zijn onder de indruk van Reagans activiteiten en besluiten hem de genoemde materialen ter beschikking te stellen. Transport moet nog worden geregeld. Dat gaat binnenkort gebeuren.
5.3 En we zijn met zijn allen naar de markt gegaan
We hebben nu een aantal keren de “factory” van het Lejofonds bezocht en het productieproces gevolgd. De mensen zijn nu in staat een zeer goede kwaliteit houtskool te produceren. Er wordt hard gewerkt. De zakken houtskool stapelen zich op in de schappen.
Marketing is nu het kernwoord. Uit verschillende voorbeelden weten we dat er vraag is naar deze kwaliteit houtskool.
We moeten echter niet op de klanten wachten, maar zelf klanten winnen.
Wanneer er markt is in Seeta Nazigo besluiten we daar met alle werkers aanwezig te zijn voorzien van de nodige zakken houtskool.
Kato, een van de werkers gaat met een fiets van het Lejofonds naar de markt. Hij heeft een “stove” meegenomen om houtskool in te branden om zo de kwaliteit te tonen.
Er zijn aanmaakrolletjes geproduceerd, de zogenaamde charcoallighters, die gratis verstrekt worden bij een zak houtskool, een prikkel om de verkoop te stimuleren.
Direct bij de markt staat een van de kiosken van het Lejofonds waar houtskool verkocht wordt. Het is onze uitvalsbasis tijdens de markt.
We zijn vroeg. De markt is nog lang niet begonnen. Coördinator Daniel Kibago gaat meteen op stap om houtskool te verkopen. Kato vergezelt hem en draagt de zakken houtskool.
Daniel heeft sterke argumenten om de houtskool van het Lejofonds te verkopen.
Dit houtskool is goedkoper. Het rookt niet. Het is dus veilig om binnenshuis te gebruiken. Het brandt langer en het is schoner. Al gauw moet Kato heen en weer lopen om nieuwe voorraad op te halen.
Als Kato eenmaal de kunst bij Daniel heeft afgekeken, gaat hij zelfstandig op pad met de zakken houtskool.
Bij de kiosk verzamelen zich vrouwen die meer willen weten over dit type houtskool. Er is ook veel interesse voor de aanmaakrolletjes.
De markt duurt tot ’s avonds acht uur, tot na zonsondergang. We houden het om vijf uur voor gezien.
Herma wil de “Lejofondsfiets” wel terug brengen naar de “factory”. Ze maakt even een proefritje. Dat valt toch nog tegen. Ze laat het karwei dan ook graag over aan Kato.
We nodigen alle werkers nog even uit voor een drankje.
Samen met Daniel Kibago kijken we terug op de eerste marktervaringen. Men is enthousiast. De verkoopopbrengsten zijn groter dan verwacht. Met eigen ogen heeft men kunnen zien dat er belangstelling voor de houtskool is als je maar duidelijk maakt wat de voordelen zijn. Er worden al plannen gesmeed voor marktdagen in de naburige dorpen.
5.4 Huisbezoeken, de moeite waard
De bouw op Aunt Kevin nursery and primary school, de implementatie van de My Book Buddy klassenbibliotheek, de voortgang van het project Green Charcoal Lejofonds heeft zoveel tijd in beslag genomen dat we nog niet toe zijn gekomen aan het bezoeken van families die aangesloten zijn bij het project Goat to Goat.
We geven er de voorkeur aan de eerste bezoeken af te leggen in het weekend. Dan zijn de kinderen thuis en dat geeft altijd iets extra’s. We hebben een paar uurtjes voor de eerste bezoeken. We geven hier een impressie van enkele ervaringen.
Herma heeft de hele administratie bij zich, waarin staat aangegeven welke families welke beesten hebben, hoeveel beesten er zijn geboren, hoeveel er zijn dood gegaan, want dat gebeurt ook, hoeveel beesten elke familie aan het project heeft teruggegeven, welke beesten “getagd” moeten worden oftewel van een oormerk moeten worden voorzien, hoe vaak de verplichte maandelijkse vergaderingen zijn bezocht, enz.
We kondigen ons bezoek niet aan. Dan loop je soms het risico dat men niet thuis is. Dat is direct bij ons eerste bezoek het geval. Mevrouw Drolence is niet thuis en niet in de buurt. De kinderen zijn er wel.
Je zou bijna zeggen het krioelt ervan. Het is bekend dat mevrouw Drolence zich ontfermt over een aantal weeskinderen.
Een van de kinderen zien we met een groot mes een stukje fruit schillen.
We nemen een kijkje in de stal, een nieuwe stal stellen we naar tevredenheid vast. De beesten zien er goed uit.
We hebben wat meisjeskleding in verschillende maten bij ons om uit te delen.
Genoeg kinderen die iets passen.
Wanneer we mevrouw Benna bezoeken, breekt er een stortbui los. We worden naar binnen gehaald. De ruimte binnen bestaat uit twee gedeelten. In het eerste gedeelte is duidelijk te merken dat het regent. Het dak is zo lek als een mandje.
Mevrouw Benna is zelf druk bezig samen met de kinderen alle beesten naar binnen te halen in een ruimte tegenover het huis.
Het is verbazingwekkend wat allemaal naar binnen gaat. Het is er mudjevol.
We brengen vervolgens een bezoek aan Therese. Aanvankelijk wilden we Therese niet toelaten tot het project. We hadden het idee dat ze genoeg steun kreeg van haar kinderen. Therese bleef desondanks trouw de maandelijkse vergaderingen volgen, twee jaar lang. We konden niet meer om haar heen.
Bij elke familie bekijken we de beesten. De man van Therese komt ook aanlopen met een geit.
Het is een van de weinige keren dat we de man zien. Meestal blijven zij op de achtergrond. Op de maandelijkse vergadering komen alleen de vrouwen.
Na een bezoek aan Therese staat Nakita Jane op het lijstje. Volgens onze administratie heeft Nakita Jane weinig vergaderingen bezocht. Daarover willen we opheldering. We krijgen te horen dat Nakita Jane zelf een poos ziek is geweest. Binnen eenzelfde periode zijn bovendien haar vader en grootvader overleden.
En nu horen we dat drie weken geleden haar broer is overleden. Twee van zijn kinderen zijn nu bij Nakita Jane komen wonen. De kinderen gaan niet naar school. Nakita Jane kan het schoolgeld niet betalen. Dat gaat haar draagkracht op dit moment te boven. Misschien lukt het haar wel de kinderen vanaf de tweede trimester naar school te laten gaan.
Dankzij het Lejofonds gaan de kinderen met onmiddellijke ingang naar school.
Henry gaat naar de top class.
Florence gaat naar P5.
We gaan verder naar Henriette. Henriette zit voor het huis. Opnieuw breekt er een flinke bui los.
Ook nu gaan we naar binnen, wat anders niet zo gauw gebeurt. Tot onze verrassing en verbazing is een deel van de kamer ingeruimd voor kuikens.
Er staan twee oventjes gestookt op houtskool. Aanleiding om direct over het project Green Charcoal Lejofonds te spreken. Henriette wil graag houtskool afnemen. Ze gaat zelfs verder. Ze vraagt om een kiosk zodat ze in het centrum van Nkonkonjeru houtskool kan gaan verkopen.
Dat komt voor elkaar. Er is nog een kiosk van het Lejofonds vrij.
Op de terugweg gaan we nog even langs de moeder van de dove jongen Falouk. Moeder is bezig bundels raffia samen te stellen
En dat doet Herma weer denken aan haar tijd als handvaardigheidsdocente. Ze moet de raffia even vasthouden en er mee spelen.
