Spelen met en smullen van sprinkhanen
In Nederland zie je de laatste jaren minder kinderen op straat. De uitdaging ligt thuis achter de computer.
In Oeganda betekent thuis vaak een hutje, waar electriciteit ver te zoeken is, laat staan een computer. Kinderen leven en spelen er buiten. Kant en klaar speelmateriaal is er niet. Daar moet je zelf wat voor verzinnen.
Een prop kranten en wat elastiek erom en je hebt een voetbal. Een lege plastic fles, wat doppen en wat ijzerdraad en je hebt een voertuig, een leeg pak drinken met een elastiek erom en je hebt een muziekinstrument.
Soms helpt de natuur een handje. Het is sprinkhanentijd. En dat betekent jacht maken op de sprinkhaan. Een spel op zich.
Heb je eenmaal een sprinkhaan gevangen dan heb je een stuk speelgoed. Als jong,enthousiast kind heb je niet in de gaten dat je de sprinkhaan te hard vastpakt waardoor hij direct al bijna het loodje legt.
Stevig vasthoudend laat je het beestje overal aan snuffelen. Het rooster voor het raam is erg geschikt om zijn kopje doorheen te duwen. En dan eens kijken of het beestje nog kan vliegen. Een hoge opgooi. De sprinkhaan dwarrelt als een propeller naar beneden, maar leeft nog steeds.
Zo kun je ook een wedstrijdje doen. Wie gooit de sprinkhaan het hoogst, of welke sprinkhaan komt het laatst op de grond? De jonge kinderen genieten er zichtbaar van. Dat geldt duidelijk niet voor de sprinkhaan.
De oudere kinderen maken fanatiek jacht op de sprinkhaan. Ze rennen de benen uit het lijf om zoveel mogelijk exemplaren te vangen. Ze hebben een plastic zakje bij zich om de vangst in te doen.
Sommige kinderen hebben al een aardig zakje vol. Bij het openen ervan zie je een groene massa, waarvan een deel traag beweegt. Thuis wacht de pan, want de sprinkhaan is een lekkernij.
Ook voor de volwassene is de sprinkhaan een om te smullen. Daarvoor hoeven zij niet te rennen, vliegen of draven. Straatverkopers komen je tegemoet met een plastic ton vol geroosterde sprinkhanen. Smakelijk eten!
Op eerste Kerstdag verscheen hierover een artikel in het AD.