Partir, c’est mourir un peu
“Partir, c’est mourir un peu”, zeggen de Fransen. Sterven aan dat waarvan je houdt. Je laat een beetje van jezelf achter.
Na drie maanden Oeganda voelen wij dat ook zo.
Er valt heel wat afscheid te nemen.
Onze counterpart wil dit, evenals vorig jaar, doen met een afscheidsfeest met medewerking van de kinderen van de Good Samaritanschool. Men komt op het idée een videoband samen te stellen. Wij staan in de groententuin die is aangelegd met steun van het Lejofonds. De kinderen zingen ons toe over alle goede dingen die wij in hun ogen gedaan hebben. Het enige probleem zijn de kosten. Maar de oplossing daarvoor heeft men gauw gevonden: het Lejofonds. Helaas voor de enthousiaste muziekleerkracht zien we een dergelijk gebruik van Lejofondsgelden als oneigenlijk.
Fred, directeur van de Good Samaritan heeft een geheel eigen afscheidskado. Hij heeft een week geleden een zoon gekregen.
Als dank voor de dingen wij gedaan hebben en om dit zich blijvend te herinneren heeft hij zijn zoon Leo genoemd.
Mister Moses, directeur van de Bishop Westschool wordt toch nog overvallen door ons vertrek. Hij heeft gerekend op woensdag. Dat klopt, dan vliegen we vroeg in de morgen. Maar dinsdag vertrekken we al richting Kampala. Blijkbaar gaat nu iets niet door wat hij van plan is. Hij vraagt nu naar onze bezigheden de rest van de dag. En als hij een gaatje ziet, nodigt hij ons uit voor een etentje. Een getuigschrift heeft hij wel klaar liggen. Hij is zichtbaar trots als blijkt dat hij de moeilijke achternaam goed gespeld heeft.
Monica, de fantastische leerkracht van de dove kinderen geven we de laatste handvaardigheidsmaterialen. Zij begint spontaan een afscheidslied te zingen.
Justine, het meisje uit weblog 13, die we hebben laten weten dat, door een gift van mensen die onbekend wensen te blijven, zij kan gaan studeren aan de universiteit , komt met een prachtige kaart met mooie wensen voor ons.
Het team van de Mirenbeschool jubelt het uit wanneer zij horen dat zij een deel van de punnikklosjes mogen houden. Klosje breien is nu onderdeel geworden van het lesprogramma. De directrice van de school krijgt de laatste borduurpatronen met bijbehorende materialen en zal dus voorlopig niet meer toekomen aan het leiding geven aan het team. Alleen als het gaat om borduren zal dat nog het geval zijn.
En dan moeten we afscheid nemen van onze dove vriendjes op de Bishop Westschool. Een paar dagen geleden hebben we Monica al gevraagd hen dudelijk te maken dat we weer weg gaan. Ze hebben het begrepen. Wanneer we voor de laatste keer komen, maken verschillende kinderen in gebarentaal het teken dat we gaan vliegen. Een paar kinderen moeten nog even voor de laatste keer onze witte huid voelen, waarvan we zelf vinden dat die al aardig bijgekleurd is. Herma plakt geplastificeerde foto’s bij “onze dove kinderen” in hun metalen kist. In deze kist hebben zij hun enige bezittingen. Wij hebben foto’s gemaakt en nabesteld van hun familie. Die hebben zij nu altijd bij zich. De lach op het gezicht van deze kinderen bij het zien van de foto’s is intens, van binnen uit en zegt alles.
Wijs geworden van de chaos van vorig jaar zetten we de dove kinderen op een rijtje voordat we overgaan tot het uitdelen van stickers en snoep. En dan komt onvermijdelijk het uitzwaaien.
“Partir, c’est mourir un peu”, zeggen de Fransen
