09. Ongeloof op Gods Glory
Na een wekenlange, intensieve voorbereiding is het dan zover. We zullen het nieuwe project in Seeta Nazigo presenteren aan kandidaat-families.
Precies om twee uur beginnen, hebben we ietwat dreigend gezegd. Niet iedereen heeft dat begrepen of willen begrijpen. De laatste bezoeker komt anderhalf uur na opening van de vergadering binnen.
We zijn te gast op Gods Glory’s primary school. Het nieuwe schooljaar is net begonnen. Kinderen op de speelplaats en in de klassen, het geeft het geheel een vrolijker aanzien.
Wel is duidelijk dat nog lang niet alle vierhonderd kinderen de school bevolken. De instroom zal geleidelijk gaan. De ouders moeten eerst het schoolgeld voor het eerste gedeelte van het schooljaar bij elkaar hebben. Pas dan kan het kind naar school.
Daniel of afgekort Dan, de nieuwe coördinator, zal de vergadering leiden. En we hebben afgesproken dat de voertaal Lugandees zijn. Abacadabra voor ons. Het enige woord wat we verstaan is Lejofonds.
Het is dan ook een hele zit. Drie en een half uur op een houten bankje zitten, doet je denken aan een strafexercitie.
Het valt op dat men veel aandacht heeft voor het verhaal van de coördinator, de hele vergadering door. Ook storende geluiden van buitenaf hebben daar geen invloed op.
Vlak achter een houten wand van de vergaderruimte kukelt een haan de longen uit zijn lijf. En jawel aan de andere kant krijgt hij concurrentie van een soortgenoot. Het leidt ons af. Maar kennelijk zijn we de enigen.
Aan het begin van de “meeting” heeft Herma schriften en pennen uitgedeeld. De aanwezigen maken driftig aantekeningen. We vermaken ons een poosje met het bestuderen wie de meeste aantekeningen maakt.
Ondanks dat we alleen het woord Lejofonds verstaan, zien en horen we genoeg om te concluderen dat de informatie opgezogen wordt en ook boeit.
We zien ook dat er nog meer interesse is. Buiten staan kinderen door de spleten te gluren. Vooral de muzungu’s hebben hun aandacht.
Dan zijn we toch nog onverwachts bijna aan het eind van de agenda. Daar krijgen we ruimte om iets te vertellen over de Cookit.
Grote hilariteit als wij vertellen dat met de CooKit, in feite een stuk karton, bedekt met aluminiumfolie, eten kunt koken. Een aantal mensen krijgt nog net niet de slappe lach.
Ongeloof straalt van de gezichten af. Men neemt ons niet serieus. Dan vertellen we dat we binnen een week een meeting organiseren, ook op Gods Glory, om de CooKit te demonstreren. Ongeloof slaat dan om in belangstelling.
Er is ook realisme. Wat kost een CooKit? Veel waardering is er wanneer we aangeven dat serieuze kandidaten in aanmerking komen voor een subsidie van het Lejofonds.
Volgens Adams, medewerker van het Lejofonds in Oeganda zal het storm lopen voor de demonstratie van de CooKit. We zijn benieuwd.
Na dit uitstapje is het tijd voor een soort rondvraag waar druk gebruik van wordt gemaakt. Tot slot worden alle voorwaarden voor toetreden tot het project nog eens voorgelezen.
Kandidaat-families kunnen tekenen voor akkoord. Een aantal mensen zijn niet in staat een handtekening te produceren. Ze krijgen de nodige balpeninkt op de vinger gekrast om vervolgens een vingerafdruk te maken.
Door de vele kieren en gaten in de houten wanden van onze vergaderruimte kun je niet zeggen dat er geen frisse lucht binnen komt. Toch is het heerlijk om na urenlang vergaderen weer vrij in de buitenlucht te kunnen rondstappen.
Voordat ieder zijns weegs gaat, wordt het hele gezelschap nop op de foto gezet. De start van een nieuw avontuur.
Hier treft u het verslag van de coördinator aan (Word).
