Olivia
Oilivia woont in Kampala. Mukono is een uurtje rijden met het openbaar vervoer. Om 7 uur is Olivia op de markt van Mukono te vinden om vlees en vis te kopen voor de Cookit- demonstratie. Om kwart voor 8 pikken we haar op in Mukono om samen naar Seeta Nazigo te reizen.
Het is zondag vroeg in de ochtend. Het nevelt nog wat. Toch is het in het binnenland al druk langs de weg. Veel mensen sjouwen met jerrycans om hun watervoorraad aan te vullen. Anderen sjouwen met takkenbossen om straks een vuurtje te maken om eten te kunnen koken.
Nog voor negenen komen we bij Gods Glory aan. Een déjà-vu ervaring, weer niemand? Tot onze verrassing treffen we moeders aan die al druk bezig zijn met de voorbereidingen voor het koken.
Hardwerkende vrouwen! En die willen we graag hebben in het nieuwe project. Het is zelfs een voorwaarde om deel uit te kunnen maken van het project.
Olivia neemt de regie in handen. De Parabolic Cooker en de CooKits worden op hun plaats gezet. Een mooi en toch ook wel een indrukwekkend gezicht.
De pannen van de CooKits worden gevuld en in de plastic zakken van de CooKit gelegd. Al gauw zie je de plastic zakken beslaan.
Dan laat Olivia de kracht van de Parabolic Cooker zien. Ze laat vlees dichtschroeien.
Het imponeert. Olivia weet wat voor effect haar handelingen hebben op de deelnemers. Dat is duidelijk. Ze geniet ervan als ze het effect bereikt, wat ze beoogt en verwacht.
Het is beduidend drukker dan gisteren. De tam-tam heeft gewerkt. Vrouwen blijven in de meerderheid, maar er worden toch ook mannen gesignaleerd.
En allen zijn onder de indruk. En dat geldt ook opnieuw voor de deelnemers van gisteren.
Dan is het tijd om de stand van zaken bij de CooKits te bezien. Een voor een worden de plastic zakken bij de CooKits losgemaakt om te kijken hoever het staat met de bereiding van het eten. Duidelijk is dat de CooKit het gewenste effect heeft
Nu alles staat te pruttelen, dirigeert Olivia iedereen de “lesruimte” in. Het is volle bak. Daar begint Olivia opnieuw te vertellen. Olivia geniet van het overdragen van kennis.
Dat doet ze met verve. Maar ook heel uitvoerig. En dat kost tijd. Tegen 1 uur is het dan zover dat alles gaar en klaar bevonden wordt. Tijd om te eten.
Alle pannen worden op een rijtje gezet. Een aantal vrouwen scheppen het eten op.
Het is opvallend hoe geolied alles loopt, hoe een aantal vrouwen kennelijk steeds voorzien wat er moet gebeuren en daartoe ook het initiatief nemen. Men neemt het werk voor elkaar uit handen. Het zorgt voor een ontspannen en gemoedelijke sfeer. Het maakt het geheel tot een sociaal gebeuren. Het is genieten in alle opzichten.
Dat doet iedereen ook van het eten. Tegen de tijd dat de afwas in zicht komt , loopt het richting half drie. Wij willen graag nog een aantal families bezoeken die kandidaat zijn voor het nieuwe project. De afwas laten we dus aan ons voorbij gaan. Olivia blijft om ook deze klus te regisseren. Wanneer we klaar zijn, zal ze mee terug reizen naar Mukono.
Het is tegen zonsondergang als we terug komen. De afwas is dan al lang en breed gedaan. We treffen Olivia slapend aan.
Nog voordat we Gods Glory verlaten, prijzen we Olivia de hemel in. Geweldig dat ze haar vrije dag heeft opgeofferd, om belangeloos goed te maken wat de vorige keer is mis gegaan.
Terug in de auto maken we al weer plannen voor follow-up bijeenkomsten. Uiteraard met Olivia.
