VERRASSINGEN

Nieuwsbrief 38 is de eerste nieuwsbrief na ons verblijf in Oeganda in de eerste maanden van 2017. De inhoud van deze nieuwsbrief heeft voor een groot deel te maken met activiteiten die toen in gang zijn gezet.

Deze nieuwsbrief bestaat uit de volgende hoofdstukken:


1. Hulpeloos, hopeloos?

In de verschillende reisverslagen dit jaar hebben we gesproken over Ecoaction, de organisatie die actief is in een sloppenwijk in Kampala en de samenwerking met het Lejofonds.

Oprichter van Ecoaction is Reagan Kandole. Hij werkt in de sloppenwijk Banda in Kampala en probeert met kleine projecten de levensomstandigheden van de mensen te verbeteren.

Na verschillende vergaderingen en een workshop is besloten dat een aantal mensen betrokken bij Ecoaction zakken houtskool van het project Green Charcoal Lejofonds gaan verkopen in Kampala.

Nog geen twee weken na ons verblijf in Oeganda krijgen we triest nieuws. Ecoaction en de daarbij betrokken gemeenschap moet binnen een week het gehuurd stuk land in de sloppenwijk Banda verlaten.

Alle hutjes en huisjes moeten worden afgebroken, evenals het jeugdcentrum. De voor het jeugdhuis aangelegde groentetuin gaat daarbij verloren. Reagan schrijft:

“Today I’ve experienced big pain in my life when all the houses in the community were demolished. 106 people left homeless. This is really sad.

Some times I wonder whether Uganda is our mother land an Indian comes displaces people from their homes, not even considering the children as if they are animals.

I am really heart today I shade tears when I was so helpless. Where I was also forced to put the youth centre and the garden down.

I know one day I will get this poor community a home where they will be safe with their children.”

Een paar dagen later krijgen we beelden hoe men elders druk bezig is mensen weer onder te brengen in……ja hoe noem je zoiets? Dit onderkomen is voor Florence. Zij is een alleenstaande moeder en grootmoeder van zes kinderen. Het gebouw dat dienst deed als jeugdcentrum en is afgebroken is geschonken aan de plaatselijke school. Op het terrein van de school is het weer opgebouwd. Het doet nu dienst als extra werkruimte, bijvoorbeeld voor de schooltuin.

In reisverslag 8 vertellen we onder de titel “Samenwerking tussen Ecoaction en Lejofonds” over de plannen die Reagan Kandole heeft voor het opzetten van een schooltuin. M.b.v. autobanden kan ieder kind de beschikking krijgen over een eigen tuintje. Van pallets worden bankjes gemaakt.

Er zal een koppeling gemaakt worden tussen deze vorm van “urban gardening” zoals Reagan het schooltuinproject noemt en het curriculum van de school. Het Lejofonds zegt toe de kosten op zich te nemen waardoor het schooltuinproject van start kan gaan.

Op 5 april schrijft Reagan:

“When you wake up and find you’ve lost your precious garden and one of the school in the community is set to put it back and change their school curriculum it makes you feel the power and love.

These beautiful souls have a dream to turn their school green with vegetables that can improve their nutrition when sharing a meal together with their friends when the plants are ready. I can’t wait seeing this happen”

Tenslotte heeft Reagan nog een nieuwtje voor ons in petto. Tijdens ons verblijf hebben we kleren uitgedeeld in de sloppenwijk o.a. aan een zwangere mevrouw. De geboorte is gepland in mei.

We horen nu dat mevrouw inmiddels een naam heeft gekozen voor het kind. Mocht het een jongetje worden dan heet hij Leo. Herma is de naam bij een meisje.

2. Project Green Charcoal Lejofonds

De mensen uit de sloppenwijk Banda in Kampala betrokken bij Ecoaction zijn van hun grondgebied verjaagd. Dit dreigt ook consequenties te hebben voor het project Green Charcoal Lejofonds.

De mensen wonen nu op verschillende andere plaatsen. Coördinator van het Lejofonds Daniel Kibago heeft contact gehad met Flavia, degene die de verkopers van “green charcoal” aanstuurt. Hij schrijft daarover:

“Today I talked to Flavia and she told me that she is finding problems with mobilizing the members because they are scattered, in fact she said that she is planning to invite me and hand over the remaining charcoal because its now difficult since they are not settled This sounded not good to me, it means we are losing a bigger profit market”.

We hebben afgesproken dat Daniel Kibago ter plekke gaat kijken om de situatie te bekijken en te beoordelen welke mogelijkheden er nog zijn wat betreft de verkoop van “green charcoal”.

Op ons verzoek gaat Daniel Kibago ook bij de “factory” van het project Green Charcoal Lejofonds kijken. De Oegandese overheid verplicht ons voor de werknemers een w.c. te bouwen. We hebben de opdracht gegeven aan de aannemer die ook voor ons ook actief is geweest bij de Aunt Kevin school.

Gebruikelijk in Oeganda wordt een badruimte aan de w.c. gekoppeld. Op verzoek van de werknemers is dat nu ook gebeurd. Het gebouwtje is inmiddels klaar. We krijgen verschillende foto’s toegestuurd om te kunnen beoordelen dat alles naar behoren is.

3. Lang onderweg

Aan het eind van ons verblijf in Oeganda dit jaar is er een feestelijke bijeenkomst ter afsluiting van de bouwwerkzaamheden op Aunt Kevin. We hebben er naar toe gewerkt om alle belangstellenden te laten zien welke betekenis het Lejofonds dit jaar voor het onderwijs heeft van de school.

Naast het bezichtigen van de nieuwe gebouwen stellen we ons daarbij voor al het nieuwe meubilair, tafeltjes en stoeltjes, te laten zien in de verschillende groepen. Maar ook de nieuw aangeschafte lees- en leerboeken en speel – en leermaterialen.

Dat is niet gelukt. Het meubilair is een van de grote problemen geweest.

Voor het aan te schaffen meubilair komen wij in eerste instantie terecht bij een zaak in Mukono en vervolgens bij een werkplaats in de hoofdstad Kampala. Alvorens een definitieve order te plaatsen, laten we als proef eerst een leerlingentafel- en stoeltje maken. De volgende dag klaar.

Niet dus. De volgende dag. En zo worden we aan het lijntje gehouden, zelf voor Oegandese begrippen ongebruikelijk lang. Waarschuwingen dat een grote order gemist gaat worden, meubilair voor zeven groepen, helpen niet. Dus dag order.

We gaan nu naar een timmerman in Nkonkonjeru. Vorig jaar heeft hij het meubilair voor 1 klas gemaakt, naar volle tevredenheid. We maken goede afspraken, die op papier worden gezet. Coördinator Daniel Kibago kijkt toe of alles goed overkomt. Voor de feestelijke bijeenkomst is alles klaar.

Niet dus. Wanneer we een week van tevoren langs gaan, zien we alleen maar onderdelen liggen. We eisen nu dat op de bewuste dag tenminste het meubilair voor 1 groep op school aanwezig is. Geen probleem!

Wel dus. Ondanks toezeggingen is niets klaar. Het feest krijgt zo een behoorlijke knauw.

We vertrekken uit Oeganda. Het meubilair hebben we niet af gezien. Coördinator Daniel Kibago krijgt de opdracht ons op de hoogte te houden en foto’s te sturen.

Dat gebeurt. Dat verrast. Op een toegezonden foto zien we een tafeltje en een stoeltje die wat formaat en afmetingen betreffen niet bij elkaar passen. Daar wagen we een telefoontje naar Oeganda aan. Een grote aap komt uit de mouw. De timmerman heeft een foutje gemaakt. Een van de maten die we voor een leerlingenstoel hebben opgegeven is de hoogte van vloer tot zitting. De timmerman heeft deze maat gezien als de maat voor de totale hoogte van de stoel. Gevolg een serie mini-stoeltjes. Gevolg problemen voor de timmerman. En dus wacht de school nog steeds op nieuw meubilair.

O ja, voor de man die de grote order misliep, hebben we een pleister op de wonde. In de toonzaal staat schitterend meubilair, geschikt voor een personeelskamer. Hij mag het leveren onder strikte voorwaarden. Geen probleem!

We zijn op Aunt Kevin op de afgesproken dag en tijd van levering van het meubilair. Geen meubilair. Even een belletje om twee uur ’s middags. Er is enige vertraging. Het wordt vier uur.
Maar dan niet later want we moeten naar een volgende afspraak. Vier uur. Niets. Om onduidelijke reden nieuwe vertraging. Maar…..ze zijn onderweg!

We geven de directeur van de school instructies. ’s Avonds om half tienkrijgt de voorzitter van het bestuur een telefoontje. Ze komen eraan. Of er iemand op school aanwezig kan zijn?. De voorzitter gaat naar de onverlichte school en wacht. En wacht, en wacht. Rond 1 uur ’s nachts is men niet langer onderweg maar heeft men de eindbestemming bereikt. Het uitladen kan beginnen.

Een paar weken later krijgen we het bewijs toegestuurd dat het meubilair niet alleen op zijn plaats staat, maar ook in gebruik is genomen.

4. Het Jozefhouse

De Kisimbizi nursery and primary school is een kleine plattelandsschool in Oeganda even buiten Nkonkonjeru. Veel mensen die hun kinderen naar school sturen leven onder de armoedegrens.

Het Lejofonds heeft de Kisimbizi school een aantal keren de nodige ondersteuning gegeven. Zo heeft het Lejofonds een nieuw schoolgebouw gebouwd, een waterpomp aangelegd en gezorgd voor een solar energy system. Dankzij verschillende Vastenacties van de Jozefschool is er meubilair gekomen voor de nursery klas, zijn er uniformen en leerboeken aangeschaft. Om het leerlingenaantal op peil te houden wil de school een gebouwtje inrichten voor de “boarding”, voor meisjes die op school blijven en er slapen.  Voor jongens is er al een onderkomen. De meisjes verblijven tijdelijk in het huis van de directeur.

We hebben het gebouwtje bekeken. Directeur Spencer heeft eigenhandig een tussenmuur verwijderd om meer ruimt te krijgen. Wil je hier kinderen in laten verblijven dan zal er flink wat moeten gebeuren. Dat is duidelijk.

Er zitten gaten in de golfplaten die het dak vormen. De deur is gammel. De ramen zijn klein en laten weinig licht door. Er is maar gedeeltelijk een stenen vloer. Er is geen licht. Vanuit het solar energy system zullen leidingen doorgetrokken moeten worden naar dit gebouwtje. Nieuwe bedden is ook geen luxe. We laten een aannemer een begroting maken.

En dan is daar weer de Jozefschool. Ook de opbrengst van de Vastenactie 2017 is bestemd voor het Lejofonds. Voor de “boarding” besluiten we eensgezind en dan wel voor de aanschaf van bedden, de zogenaamde dubbeldekkers. Bij zijn afscheid als directeur van de Jozefschool in 2016 heeft Andre de Ruyter i.p.v. cadeaus geld gevraagd voor het Lejofonds. Totaal onvoorstelbaar is Andre kort daarna plotseling overleden. Opbrengsten vanuit het imker zijn als hobby van Andre zijn ook naar het Lejofonds gegaan.

Deze gelden worden nu aangewend om de “boarding” op te knappen. Het gebouwtje heeft inmiddels nu terecht de naam Jozefhouse gekregen.

Op de Kisimbizi nursery and primary is men blij met de ondersteuning van het Lejofonds al weet men niet precies wat er allemaal gaat gebeuren. Vlak voor het uitkomen van deze nieuwsbrief krijgen we de eindstand van de Vastenactie van de Jozefschool op Texel door. Liefst €1525! Formidabel! We gaan aan de slag met het Jozefhouse. Wordt dus vervolgd!

5. Dank

De Kaasfabriek uit Woerden is een bedrijf dat unieke kaasproducten in de markt zet. Een van die producten is de “Goeie Geit”, een milde Hollandse geitenkaas. Van elke verkocht kilo geitenkaas gaat €0,50 naar het project Goat to Goat van het Lejofonds. Frank en Anita zijn ambassadeurs van de Goeie Geit kaas. Het project Goart to Goat wordt ter plaatse gecoördineerd door Daniel Kibago. De kosten die dat zich meebrengt worden voor een belangrijk deel gedekt door de donatie van De Kaasfabriek. Onlangs mochten we de opbrengst uit de productie van 2016 ontvangen.