Life of local hardworking Ugandan young man.
Het lijkt ons informatief een willekeurig iemand te vragen aan de hand van een aantal vragen iets op papier te zetten over zijn levenswijze in Oeganda. Het wordt uiteindelijk een ober van een hotel.
We geven eerst weer wat hij voor ons op papier heeft gezet. Daarna hebben we een aantal aanvullende opmerkingen die naar voren zijn gekomen in een gesprek.
Mijn naam is Henri Ssensuwa. Ik ben 28 jaar, geboren in Oeganda. Ik verloor mijn ouders. Ik ben een wees. Sinds 2006 ben ik onderwijzer van beroep.
Ik sta elke morgen om zeven uur op. Ik ben om half acht op school. Tijdens de lunch om 1 uur werk ik voor een bedrijf als accountant.
’s Middags om half drie ben ik terug op school om weer les te geven. Dat betekent dat ik ’s middags geen eten krijg. De lunch krijg ik laat in de avond.
Om vijf uur ben ik klaar met lesgeven. Ik bereid me dan voor op mijn avondbaan als ober in een hotel. Daar eindigt mijn baan om half twaalf of twaalf uur. Daarna ontmoet ik mijn familie weer.
Ik ben een arm iemand die maar weinig verdient met deze drie banen. Voor mijn werk als accountant krijg ik een kleine vergoeding voor vervoer en bellen.
Tijdens mijn vakanties als onderwijzer heb ik twee banen, accountant en ober, om de kost te verdienen.
Ik ben getrouwd en heb een zoontje. Mijn zoontje is 41/2 jaar oud. Volgend jaar kan hij met school beginnen maar ik weet niet of ik het schoolgeld kan betalen. Ik probeer iets opzij te leggen voor zijn studie.
Mijn hobbies zijn: het schrijven en lezen van boeken, naar muziek luisteren, vooral country muziek.
Ik heb de volgende dromen: Ik hoop een stukje land te kunnen kopen voor drie of vier miljoen shilling (924 of 1233 euro) en in de komende vijf jaar een huis voor mijn gezin te bouwen.
Daarna hoop ik te kunnen beginnen met een basisschool voor arme, behoeftige kinderen. Ik probeer harder te werken om tenminste wat geld op mijn rekening te hebben.
Op dit moment heb ik 140.000 shilling (43 euro). Ik hoop dat God het me mogelijk maakt door mijn werk en goede mensen uit verschillende landen mijn dromen ooit te verwezenlijken.
Ik groet alle mensen in Nederland namens mijn familie via de heer Leo Annyas en zijn vrouw.
Bedankt, God zegene u. Ssensuwa Henri en familie. Voor God en mijn land.
Henri woont met zijn vrouw in een huis met drie kamers. Vanwege de kosten woont hun zoontje bij de ouders van zijn vrouw. Voor de huur van zijn huis betaalt Henri 150.000 shilling (46 euro) per maand. Daar gaat zijn salaris als leerkracht aan op.
Met de baan van accountant verdient Henri 100.000 shilling (30 euro) per maand. Dit bedrag is bestemd voor kleding, voeding,verzorging, medicijnen, enz.
Henri probeert geld te sparen, maar er hoeft maar wat onverwachts te gebeuren of zijn spaargeld verdampt.
Zoals gezegd krijgt Henri geen eten tussen de middag. In de ochtendpauze krijgt hij “black tea”. Hij staat dan ook vaak ‘s middags met een hongerig gevoel voor de klas.
Henri heeft HIV. Hij weet niet hoe hij eraan gekomen is. Waarschijnlijk hebben zijn ouders het overgedragen. Henri hoopt nog twintig jaar, misschien dertig jaar te leven om zijn dromen te kunnen verwezenlijken.
Op dit moment is vanwege HIV medicatie al noodzakelijk. Henri slikt twee tabletten per dag. Kosten 1000 shilling. De dokter heeft hem het advies gegeven meer en op tijd te eten. Als hij dat niet doet, wordt zijn leven nog meer bekort.
Aan het eind van de dag is Henri meestal erg moe. Maar hij heeft voor zichzelf geen andere keus. Hij wil dat zijn vrouw en kinderen (zijn vrouw is in verwachting) het beter krijgen.
We zijn op bezoek geweest bij Henri thuis. Henri en zijn vrouw in trouwkleren. Het blijkt dat de derde kamer in het huis gebruikt wordt voor een winkeltje waar wat tweedehands kleding wordt verkocht en wat frisdrank. De vrouw van Henri zwaait hier de scepter.
Achter het huis is nog wat ruimte. Henri heeft hiervoor plannen . Wat kippen houden of een timmerbedrijfje beginnen, samen met zijn broer. Plannen genoeg, maar het startkapitaal van rond de 500.000 shilling (€150) ontbreekt.
De buren van Henri, zo krijgen we te horen, hebben een gehandicapt kind. Het kind komt nooit buiten en zit vaak opgesloten in een kamer.
Op ons verzoek brengt moeder het kind naar buiten. Een operatie om te kunnen lopen, is volgens moeder niet mogelijk. Een rolstoel zou wel uitkomst bieden. Dat is een brug te ver.
Misschien kunnen wij die brug slaan. Wij kennen een Nederlandse organisatie die rolstoelen verstrekt. Vertegenwoordigers komen in februari naar Oeganda.
