Kiezen of het voor je kiezen krijgen
Verslag twee heeft als titel “De weg kwijt”. We verhalen hoe iemand oneigenlijk gebruik heeft gemaakt van gelden van het Lejofonds. De bewuste persoon heeft toegezegd, met behulp van zijn stichting FDEDEPO de toegebrachte schade te zullen vergoeden.
We stellen een schadelijstje samen en laten dit bekrachtigen door een advocaat. Daarbij stellen we de eis dat we het betreffende geld terug willen hebben voor ons vertrek naar Nederland. Dat is een probleem. Maar niet ons probleem.
Er is een aantal keren overleg over de verschillende mogelijkheden die er zijn om aan onze eis tegemoet te komen. Langzamerhand dringt echter het besef door dat overleggen synoniem staat voor tijdrekken.
De advocaat is de huisadvocaat van onze “vriend” en die lijkt daar aan mee te doen. Kennelijk denkt men dat bij ons vertrek het probleem zich vanzelf oplost.
Vlak voor vertrek lost het probleem zich op, maar anders dan men gedacht heeft.
We stappen naar de politie. De politieman die ons te woord staat neemt een verklaring op. Hij heeft snel in de gaten hoe de vork in de steel zit. Hij is van het slag dat volop beantwoordt aan de slogan “ de politie is je beste vriend”.
Hij zegt toe onmiddellijk na ons gesprek contact op te nemen met de advocaat en de man die “de weg kwijt is”. Misschien moeten we nu zeggen met de beide mannen die de weg kwijt zijn.
’s Middags krijgen we een telefoontje van de politie. Het geld is voor het grootste deel terug. Geld terug of gearresteerd worden is de voorgelegde keuze. En als je weet hebt van het gevangenisleven in Oeganda is de keuze niet zo moeilijk meer. Al moet je het geld bij wijze van spreken zelf nog drukken.
