Horen is zichtbaar schrikken!
Anita belt. Ze heeft verrassend nieuws. De dove kinderen worden morgen weer in het Mulagoziekenhuis in Kampala verwacht. De gehoorapparaatjes zijn klaar, veel eerder dan verwacht. Ook Batu moet meekomen. De oorarts wil Batu opnieuw zien. Hij gaat verder onderzoek doen om na te gaan of het inbrengen van een implantaat bij Batu mogelijk is. Schitterend!
Om half 8 is iedereen present op de Bishop Westschool. Opnieuw kijken veel kinderen nieuwsgierig toe. Onderweg is er weer veel te zien voor onze dove kinderen. Het is duidelijk genieten, Maar de opwinding zoals tijdens de eerste reis is er een beetje vanaf.
Keurig op tijd komen we bij de oorarts. Die ziet er op zijn paasbest uit. Hij weet sinds de vorige keer dat hij veelvuldig gefotografeerd wordt.
De oorstukjes worden gepast. Daarna moet het geluidsniveau nog worden afgesteld. Dat blijkt nog een heel karwei te zijn.
Het hoofd van de afdeling komt binnen. Hij blijkt voor Batu te komen. Hij wil een scan van Batu’s gehoor laten maken. De resultaten zullen besproken worden met een arts in Amerika. Mocht het inbrengen van een implantaat zinvol zijn dan zal de Amerikaanse arts de operatie uitvoeren als hij in juni naar Oeganda komt. Emailadressen en telefoonnummers worden genoteerd om met elkaar in contact te blijven en gegevens uit te wisselen.
De scan kan dezelfde dag gemaakt worden maar daarvoor moeten we naar een ander gebouw. Volgens de oorarts is het een halve kilometer. Dat zou beloopbaar zijn.
Wij weten inmiddels dat de Oegandezen afstanden niet kunnen inschatten. Dus we gaan met de auto. Een verstandig besluit. De kliniek waar we moeten zijn ligt aan de andere kant van de stad.
In de kliniek wordt gevraagd wanneer Batu voor het laatst gegeten of gedronken heeft. En dat blijkt in het ziekenhuis te zijn geweest. Anita heeft de kinderen op een flesje limonade getrakteerd. Daardoor kan Batu pas om 1 uur geholpen worden. Hij moet een aantal uren nuchter zijn.
Terug naar het Mulagohospitaal. Daar zijn we net op tijd terug om te zien hoe Sharon goed afgestelde hoorapparaatjes krijgt. De oorarts praat tegen haar en ze verstaat het!!
Ze heeft oogcontact met de oorarts. Glimmende ogen. Het geluk spat er vanaf. Het lijkt of het eerst niet tot haar wil doordringen dat ze kan horen. Dan slaan de emoties toe.
De handen gaan voor het gezicht. Het is net of ze even tijd voor zichzelf wil om te beseffen dat ze niet droomt. Even door gespreide vingers kijken of de oorarts er echt wel staat of het echt is wat ze nu beleeft. Een moment dit wonder voor jezelf beleven. Wij kijken toe. Wij kijken naar een intens gelukkig meisje en worden er door geraakt.
Wanneer we klaar zijn in het Mulagohospitaal en de oorarts bedankt hebben, nog net niet omhelsd, gaan we met zijn allen naar de kliniek waar Batu een scan moet ondergaan.
Leo en Herma mogen met Batu mee de “scankamer” in. Batu moet gaan liggen, krijgt riemen om hoofd en middel. Zijn schoenen zijn uit. Twee grote tenen steken door twee grote gaten in zijn sokken. Na wat persoonlijke gegevens verteld te hebben, moeten Leo en Herma de kamer uit. Als Batu wat angstig zou worden dan is ze heel goed in staat hem zelf te kalmeren zo geeft de zuster aan.
Wanneer Batu terug is in de wachtkamer blijkt dat we twee uur moeten wachten op de uitslag. Dat is wat al te gortig. We besluiten met zijn ergens een hapje te gaan eten. Buiten plenst het inmiddels en met een knetterende donderslag meldt het onweer zich.
Voor de drie dove meisjes is het een donderslag bij heldere hemel. Ze schrikken zich wezenloos.
In een overdekt winkelcentrum eten we een hapje in een klein restaurant . We hebben uitzicht op de roltrappen. Roltrappen?? Die moeten natuurlijk geprobeerd worden. Eerst onder begeleiding, later zonder. Een waar feest! In het ziekenhuis voelen wat een lift met je maag doet en nu ervaren wat een roltrap is. Wat een wonderlijke wereld.
Na het eten bezoeken we nog een winkeltje met een houten vloer. De vloer kraakt. Met uitzondering van Batu is dat nu hoorbaar voor de kinderen. Alle reden om even een dansje te doen om de vloer lekker te laten kraken.
Tegen drie uur zijn we terug in de kliniek. De uitslag van de scan laat op zich wachten. Het is een vermoeiende dag geweest voor de kinderen. We besluiten dat Leo en Herma op de uitslag blijven wachten en dat de rest met de auto terug gaat naar Mukono.
De auto is nauwelijks weg of Leo wordt bij de dokter binnengeroepen. Hij krijgt te horen dat de dokter de uitslag eerst wil bespreken met collega’s. Het rapport komt daarom die dag niet meer beschikbaar. Herma belt onmiddellijk Anita. Gelukkig is de chauffeur bereid te keren. Een compleet gezelschap komt terug op de Bishop Westschool.
