03. Geduld is een schone zaak, maar de tijd gaat verder.

Dit keer bezoeken we de families in sub-county Knonkonjeru op een afstand van ongeveer 25 kilometer van Mukono.Het is een uurtje rijden met de auto. Dat ligt niet helemaal aan de afstand, maar ook aan de toestand van de weg. Geen glibberige wegen door de regen dit keer. Het zijn vooral de vele gaten in het wegdek die ons slalommend de weg over doen gaan.

Wanneer we een zijweg inslaan worden de kuilen steeds groter en sommige gedeelten van de weg erg drassig. Op een gegeven moment kunnen we niet verder. We zijn genoodzaakt het laatste stuk te lopen.



Onze bestemmimg is de Kisimbizi primary school. Deze school heeft als motto “Through patience you win”. Een toepasselijk motto. De school is erbarmelijk gehuisvest. Fundamenten voor drie nieuwe klaslokalen ligger er al meer dan een jaar. Er is geen geld om de lokalen af te bouwen. We hebben hier eerder over bericht.

Zie: Through patience you win

De school ligt aan het eind van een groot veld. Vanuit de verte zien een aantal kinderen ons aankomen.

Ze komen hollend aangerend. Ze vliegen Herma om de hals en roepen Herma Annyas . En dat met de juiste uitspraak. We staan perplex.

Onder hun begeleiding gaan we naar mister Spencer, de ‘ecxecutor” van het project in dit gebied en headmaster van de school.

Onze komst is voor hem onverwachts en zijn mond valt dan ook open van verbazing. Het is een hartelijk weerzien.

De veearts staat ons al op te wachten, We kunnen onze bezoeken beginnen aan de families in het project. De situatie van de eerste familie is duidelijk verbeterd. De oogst van pinda’s ligt voor het huis op de grond. Er is een overdekte kookplaats aangebracht. De geiten zien er goed uit. Eén geit ontsnapt. Maar dat is van korte duur. De kinderen weten het beest te vangen en dragen hem terug.



Moeder is blij ons weer te zien. Aan het eind van het bezoek krijgen we een aantal maïskolven mee.

Een oma maakt ook deel uit van het project. Zij voedt vier kleinkinderen op waarvan de ouders zijn overleden aan aids. Wanneer we haar huisje naderen zien we wasgoed wapperen aan de waslijn.

Herma herkent onmiddellijk een zijden blouse van haar moeder. Het merkje van het verzorgingstehuis is nog zichtbaar. Vorig jaar zijn we hier geweest en hebben voor oma en de kinderen kleding achtergelaten. Oma zelf is helaas niet thuis. Zij is aan het werk op het land.

De deur van het huisje staat open en het geeft ons de gelegenheid binnen een kijkje te nemen. We zien een klein slaapvertrek met een houten bed, klaarblijkelijk het bed van oma. Daarnaast ligt een stuk schuimrubber op de grond. Kennelijk de slaapplaats van enkele kinderen. We zien een keukentje en een kleine ruimte wat dienst doet als een soort “voorraadkast.

Vlakbij oma woont een zus van de veearts. We maken kennis met haar. De veearts vertelt dat hij destijds uitgenodigd was voor haar bruiloft. Vanwege studie was hij verhinderd. Na de bruiloft is zuslief verhuisd en is de veearts haar uit het oog verloren.

Voor het project “Goat to Goat” moet hij op bezoek bij oma en zo vond hij zijn zus weer terug. Waar het project al niet goed voor is.

Knonkonjeru staat er goed voor. Op een na alle families hebben de eerste geboorte van hun geit terug gegeven aan het project en voldoen daar mee aan de voorwaarde van het project.



De geiten en/of de bokken die daarna geboren zijn, behoren nu de families toe. Knonkonjeru is hard op weg naar self-supporting. En dat is wat we graag willen.
We complimenteren mister Spencer met zijn goede werk als “executor”. Hij straalt zichtbaar. Op zijn beurt vraagt mister Spencer onze aandacht voor zijn school en de drie af te bouwen klaslokalen. Hij is 66 jaar. Zijn gezondheid gaat achteruit. Het is zijn droom de nieuwbouw te realiseren. Daarna kan hij de school in handen geven van een opvolger en kan hij rustig met pensioen. Nu nog niet.
Tenslotte pakt mister Spencer onze handen vast en spreekt een gebed uit waarin hij God dankt voor onze komst.

[nggallery id=48]

Geef een reaktie