8.1. Afronding, maar niet af!
Vlak voor ons vertrek uit Oeganda is er een feestelijke bijeenkomst gepland op de Aunt Keven nursery and primary school.
Alles is erop gericht dat de bouwwerkzaamheden dan afgerond zijn. Ook het bestelde schoolmeubilair moet dan klaar zijn.
In gedachten zien we ouders een rondgang langs de lokalen maken, waar nieuwe boeken, leer- en speelmaterialen staan uitgestald op de nieuwe tafels. Het meubilair staat zo opgesteld dat duidelijk wordt dat nieuwe werkvormen mogelijk worden. Aan de wanden hangen schoolplaten. Werkstukken van kinderen versieren de nieuwe prikborden.
We weten wat we willen en waar we naar toewerken. Maar…….. we zijn in Oeganda.
Al snel blijkt dat de timmerman de tafeltjes en stoeltjes voor de verschillende groepen niet op de afgesproken tijd kan leveren. We eisen dat tenminste meubilair voor 1 groep geleverd wordt zodat we 1 lokaal naar wens kunnen inrichten.
En ook de aannemer kan niet waarmaken wat beloofd is. Op de dag van de feestelijke bijeenkomst zijn schilders nog aan het werk in het nieuwe “classroom block”. Directeurs- en personeelsruimte zijn nog in het geheel niet geverfd.
We zijn op tijd bij Aunt Kevin. We moeten nog een lokaal inrichten.
Het toegangshek blijkt nu voorzien van een prachtig ‘You are welcome”.
Naast het hek zijn schilders bezig de naam van de school aan te brengen.
Naast de naam lezen we “Supported by Lejofonds”. Dat ziet er goed uit.
Maar als de schilders hun werk gedaan hebben, zijn we minder tevreden. Ze hebben zich niet kunnen inhouden. De witte letters zijn voorzien van vrolijke kleurtjes waardoor het eindresultaat een stuk minder fraai is.
Eenmaal op het schoolterrein zien we tenten opgesteld, een teken dat er iets feestelijks staat te gebeuren.
Vreemd is wel dat de tenten en de stoelen staan opgesteld richting de gebouwen die vorig jaar gerealiseerd zijn en niet naar de nieuwe gebouwen van dit jaar.
Nieuwe meubeltjes zijn niet te bekennen. Dat betekent een bezoekje aan de timmerman. Daar aangekomen zien we al gauw hoe laat het is. Te laat om zelfs tafeltjes en stoeltjes voor 1 lokaal te leveren.
We zijn “not amused”.
Wanneer we terug zijn op school zien we twee politieagenten aankomen.
Wat gaat er mis? Niets zoals navraag leert. Bij bijeenkomsten met meer dan twintig mensen is de aanwezigheid van politie vereist.
De bijeenkomst wordt geopend met een korte plechtigheid door een dominee.
Er wordt enthousiast gezongen. De speakers staan op vol. Je krijgt de neiging je vingers in de oren te stoppen.
Leerlingen zingen liedjes en doen “stukjes”.
Er zijn de nodige sprekers die ons veel lof toezwaaien. We krijgen cadeaus overhandigd. Kinderen komen aanzetten met advocado’s en eieren.
En dan is het aan de ouders om ons te bedanken. Dat doen ze door al dansend op ons af te komen en ons de hand te schudden.
In ons dankwoord doen we de suggestie op de eerstvolgende ouderbijeenkomst de lokalen in te richten zoals we in gedachten hadden en daar foto’s van te maken.
Op die manier kunnen we behalve de buitenkant ook laten zien hoe de school van binnen is veranderd.
Na afloop gaan we nog even op de foto met de headmaster en de oprichters van de school.
Wanneer we vertrekken zien we de oprichters van de school bij de keuken op de nieuwe zitjes. Ze zijn in gedachten verzonken. Het lijkt alsof ze nog niet beseffen wat hen is overkomen. Aunt Kevin, new born again! Met dank aan het Lejofonds!
8.2 Samenwerking tussen Ecoaction en Lejofonds
Ecoaction probeert onder leiding van oprichter Reagan Kandole door kleine projecten de levensomstandigheden van jongeren in een van de sloppenwijken van Kampala te verbeteren.
In reisverslag 5.2. Niet langer waardeloos doen we verslag van onze ontmoeting met Reagan Kandole en het bezoek aan de sloppenwijk Banda.
Reagan Kandole brengt daarop een bezoek aan de “factory” van het Lejofonds om het productieproces van green charcoal te bekijken. In reisverslag 6 brengen we daar onder de titel Inspirerend bezoek verslag van uit.
Het Lejofonds schenkt Ecoaction machines om houtskool te maken. Twee voetbalteams krijgen van het Lejofonds voetbaltenues aangeboden. Alles wordt overhandigd in een speciale bijeenkomst. We beschrijven de gebeurtenissen in reisverslag 7.2 Dat doet iets met je!
Het verslag eindigt met:
“…….we gaan terug naar het “clubhuis” om verder te overleggen wat Ecaoaction kan betekenen voor het Lejofonds wat betreft de verkoop van “green charcoal”.
Coördinator Daniel Kibago legt de voordelen van het product green charcoal uit. Verschillende mensen tonen interesse de houtskool voor het Lejofonds te verkopen.
Daarvoor maken we een nieuwe afspraak om deze mensen speciaal voor te lichten over de voordelen van green charcoal.
We bezoeken opnieuw het clubhuis op het terrein van Ecoaction.
We hebben een solar cooking set bij ons om de mensen te laten zien hoe zij met behulp van zonne-energie water kunnen koken en voedsel bereiden.
Daarna is binnen de bijeenkomst over de verkoop van green charcoal.
Coördinator Daniel Kibago legt de voordelen uit van het houtskool dat het Lejofonds produceert. En er wordt gesproken over een mogelijke verkoopprijs.
Dat laatste levert een levendige discussie op. Uiteindelijk wordt een verkoopprijs vastgesteld.
Negen mensen blijken bereid de verkoop van de houtskool ter hand te nemen.
Bij een succesvolle verkoop zijn betere inkomsten te verkrijgen dan met het verzamelen van plastic flessen wat zij tot nu toe doen en waarvoor zij dagelijks vele kilometers afleggen.
We willen buiten een groepsfoto’ maken van de aspirant-verkopers.
Men is van mening dat de foto genomen moet worden in de tuin, een van de projecten van Ecoaction.
De verkoop van green charcoal is van start gegaan in Kampala. We zijn zeer benieuwd naar de eerste resultaten. Daarover een volgende keer meer.
Reagan vertelt nu dat hij overleg heeft gehad met de plaatselijke school over het opzetten van een schooltuin waardoor kinderen o.a. leren een stukje verantwoordelijkheid te nemen voor de eigen omgeving. De school deelt zijn enthousiasme. Leo heeft veel ervaring met schooltuinen en is ook meteen enthousiast.
In de opzet van Reagan beschikt ieder kind over iets waar planten kunnen groeien. Dat kan een tuintje zijn in een houten box, in een autoband of een plastic fles.
Van pallets worden zitjes gemaakt voor bij de ‘tuintjes”. Maar kinderen kunnen er ook een plekjes vinden voor de lunch.
Er zal een koppeling gemaakt worden tussen deze vorm van “urban gardening” zoals Reagan het schooltuinproject noemt en het curriculum van de school.
Wanneer groenten geoogst kunnen worden is het de bedoeling dat er een gezamenlijke maaltijd georganiseerd wordt.
Het schooltuinproject staat in de steigers. Realisatie is pas mogelijk als er gelden voor zijn. En dat is het probleem. Geld is er niet. Het Lejofonds ziet het belang van het project en is bereid de kosten op zich te nemen onder voorwaarde dat het Lejofonds op de hoogte blijft van de ontwikkelingen en foto’s krijgt toegestuurd.
Dat wordt toegezegd. En dus kunnen we zeggen: Wordt vervolgd!
8.3 My book buddy and my banana ……
In 2014 heeft het Lejofonds voor My Book Buddy een klassenbibliotheek geïmplementeerd op Gods Glory nursery and primary school in Seeta Nazigo.
Dit jaar is leerkracht Martin de coördinator My Book Buddy op deze school. Martin is enthousiast over zijn taak. My Book Buddy is zeer belangrijk voor de school, zo maakt hij duidelijk. Hij stelt het volgende korte rapport op, bedoeld voor de oprichtster van My Book Buddy, mevrouw Cathy Sperenburg.
Dear madam Cathy, First and fore most, we are grateful fort he introduction of the My Book Buddy due to the uplifting of the standard of our school/pupils. Pupils have learnt a lot of vocabularies from the stories, they read from them. Reading skills and abilities is also acquired because of these books.
This has also created cooperation in the school after the information of the groups where they organiseto read and discuss more about the interesting stories.
The availability of the My Book Buddy bags has also made our school and the parents at general to have keen interest of reading different stories from the books.
N.B. Generally My Book Buddy programme is running very well and pupils read them in early running morning and evening hours, even at their respective homes.
That’s the report from Mwalye Martin
Tel.: 0786692199/0782620650
Martin geeft aan dat de school My Book Buddy zo belangrijk vindt dat kinderen twee keer per week een boek een boek mogen kiezen om mee naar huis te nemen i.p.v. eens per week.
Dit jaar heeft de school voor ons weer poppen gemaakt van bananenbladeren om mee te nemen naar Nederland.
Wanneer we op school komen om de poppen op te halen is het My Book Buddy dag. De kinderen staan op het punt naar huis te gaan en hebben hun My Book Buddy rugtas al om.
De kinderen worden naar buiten gedirigeerd.
Ze stellen zich op naast de grote boom op het speelterrein. Martin maakt van de gelegenheid gebruik om de belangrijkheid van My Book Buddy nog eens te benadrukken.
Maar dan op een teken steken de leerlingen plotseling poppen omhoog die voor ons bedoeld zijn.
We bedanken alle leerlingen voor de geweldige creaties. Dan is het tijd om afscheid te nemen.
We worden enthousiast uitgezwaaid door de kinderen.
