7.1. Aunt Kevin, talk of the town
Wat zijn de ontwikkelingen op de Aunt Kevin nursery and primary school? Zoals gebruikelijk beginnen we een nieuw verslag met een overzicht.
De smid is in de afgelopen tijd druk bezig geweest met het vervaardigen van drie speeltoestellen voor de Aunt Kevin nursery and primary school. Herma heeft zich beziggehouden met het samenstellen van een kleurschema.
De smid heeft de speeltoestellen gebracht. We bekijken samen waar de toestellen het beste geplaatst kunnen worden.
Boven de zitjes bij de keuken komt een overkapping. Het hout wordt ingesmeerd met een soort carboleum om het te beschermen tegen insecten.
Het is alweer de vierde school waar we silhouetten op de muren aanbrengen. Langzamerhand een kenmerk van het Lejofonds.
De timmerman heeft de nodige prikborden gemaakt en bezorgt deze bij school.
De aannemer zelf maakt de overkapping verder af.
De speeltoestellen staan op de juiste plaats. Nu kunnen ze in de grond verankerd worden.
Een dagje later zien we dat de aannemer vorderingen maakt met de overkapping over de zitjes bij de keuken.
De timmerman is druk bezig met een andere opdracht van het Lejofonds, het maken van tafeltjes en stoeltjes voor de Aunt Kevin nursery and primary school. Over een paar dagen moet alles af zijn. Dat wordt nog heel hard werken.
7.2 Dat doet iets met je!
Ecoaction is aktief in een sloppenwijk van Kampala. Het is indrukwekkend wat Ecoaction onder leiding van Reagan Kandole aan initiatieven onderneemt voor de mensen in de sloppenwijken en hen daarmee een gevoel van eigenwaarde geeft.
Het Lejofonds stelt een aantal machines beschikbaar waarmee men handmatig houtskoolbriketten kan vervaardigen.
Zelf gebruikt het Lejofonds nu elektrische machines om “green charcoal” te produceren.
De kwaliteit van deze houtskool is uitstekend. De productie is naar behoren.
Nu moeten we de productie afzetten in de markt. Waarschijnlijk kan Ecoaction daarin een rol spelen. Vrouwen verbonden aan Ecoaction kunnen en willen het houtskool van het Lejofonds verkopen in Kampala. Er moeten prijsafspraken gemaakt worden.
We horen desgevraagd dat in de betreffende sloppenwijk ook een voetbalteam en een reserve team actief is. Dankzij het G-team van sportclub Westervoort uit Westervoort en mevrouw Hannie Schut uit Zevenaar hebben we voetbaltenues van een compleet voetbalteam bij ons en shirts om het reserveteam mee uit te rusten.
Er wordt een speciale bijeenkomst belegd op het terrein van Ecoaction.
We zijn op tijd aanwezig. We worden voorgesteld aan bestuurders en lokale autoriteiten. Dan komen van verschillende kanten een aantal jongeren aan. Dat zijn kennelijk de voetballers.
Iedereen begeeft zich naar het clubhuis, zo zou je het gebouw kunnen noemen, opgetrokken van lege plastic flessen.
Het is er al snel mudjevol. De bijeenkomst begint met de nodige toespraken, waarin telkenmale wordt aangegeven hoe blij men is met het Lejofonds.
Na verschillende toespraken wordt de coördinator van het Lejofonds uitgenodigd de werking en voordelen van ‘green charcoal” uit te leggen en te demonstreren.
Het is niet meteen het favoriete onderwerp van de voetballers, maar ze volgens alles aandachtig en applaudisseren luid waar ze dat gewenst vinden.
Dan komt hun moment. We vertellen in het kort over het Lejofonds en waarin we hun kunnen ondersteunen. Aan de aanvoerder van het eerste team overhandigen we de voetbaluniformen. En niet geheel onbelangrijk een prachtige leren voetbal. Het tweede team krijgt een aantal shirts.
Vervolgens ontstaat er gedrang. Men wil zo snel mogelijk naar buiten om daar de voetbaltenues aan te trekken.
Er ontrolt zich een prachtig schouwspel. Sommige spelers staan met de voetbaltenues in hun hand en staren ernaar. Ongeloof spreekt eruit. Echte sportkleding. Dat kan niet waar zijn.
Anderen lopen een rondje met de kleding als een soort relikwie. De uniformen worden aangetrokken. Kleedhokjes zijn niet nodig.
Eenmaal het voetbaltenue aan loopt men trots als een pauw rond. Men groeit. De eigenwaarde groeit. Je ziet het gebeuren. Het vertedert en ontroert.
Een speler staat minutenlang met gespreide armen alsof er een overwinning is behaald.
Een ander, eenmaal een uniform aan, straalt zelfverzekerdheid uit.
Sommigen spelers weten niet van gekkigheid wat ze moeten doen. Het doet denken aan koeien die voor het eerst de wei in mogen.
De aanwezige koeien worden van het voetbalveld verjaagd zodat er een heuse wedstrijd gespeeld kan worden tussen de twee teams. Herma ziet dat de trainers nog in hun gewone kloffie rondlopen. Zij neemt ze mee. Er is nog andere sportkleding. En zo komen beide trainers apetrots terug, de een gehuld in een shirtje van Vitesse, de ander in een shirt van het Nederlands elftal met de naam Robben achterop.
Voor de wedstrijd zijn nog de nodige groepsfoto’s gemaakt.
Daarbij houdt een van de spelers keurig een foto omhoog waarop het team van sportclub Westervoort te zien is, het team dat de voetbaltenues geschonken heeft aan het Lejofonds, niet wetende wat een geweldige bestemming de shirts uiteindelijk zouden krijgen.
Voetballers uit een sloppenwijk dragen voor het eerst een officieel voetbaltenue en voelen zich meer dan de koning te rijk. “Voetballen in de Premier league lijkt nu ineens een stukje dichterbij”, merkt iemand op.
Wanneer de wedstrijd is begonnen gaan we terug naar het “clubhuis” om verder te overleggen wat Ecaoaction kan betekenen voor het Lejofonds wat betreft de verkoop van “green charcoal”
7.3 My Book Buddy, wat een rijkdom!
In reisverslag 3 hebben we onder de titel “Gevolg van My Book Buddy: Bijles voor leerkrachten” verhaald hoe de leerkrachten voor het eerst een kwast in handen hebben om de voorfronten van de My Book Buddy kasten te verven.
In ogenschouw nemend dat dit hun eerste “schilderles” is, is het resultaat niet gek. Kritisch kijkend en dat doet Herma, zijn enige herstelwerkzaamheden nodig. We schaffen tape aan om lijnen af te plakken. Er is veel vraag naar de tape. Teveel. Bij een rondje langs de klassen ontdekken we dat de leerkrachten de tape ook inzetten voor andere doeleinden.
Uiteindelijk is het resultaat zodanig dat de voorfronten terug kunnen naar de timmerman. Wanneer we af en toe langs gaan bij de timmerman zien we dat hij druk bezig is met de kasten.
Het is de bedoeling dat de kasten verrijdbaar zijn. Er moeten wieltjes onder kasten. Daarvoor moeten we nog een keertje naar het erg drukke Kampala. Eerder zijn we daar al voor My Book Buddy geweest om de tasjes van My Book Buddy op te halen en de bestelde boeken bij uitgeverij Gustro.
Bezoekjes aan Kampala kosten veel tijd vanwege het steeds weer vastlopend verkeer. De afstand tussen Kamapla en Mukono is twintig kilometer. De laatste paar keer kost de terugreis ons anderhalf uur.
Via verschillende teamvergaderingen hebben we leerkrachten bekend gemaakt met het My Book Buddy systeem. Wanneer er een oudervergadering gepland staat, maken we van de gelegenheid gebruik de aanwezige ouders te informeren over My Book Buddy.
Daarbij wordt vooral aandacht besteed hoe om te gaan met de boeken en tassen. Het is van belang dat kinderen thuis eerst de handen wassen voordat ze in het boek gaan lezen.
Ook het omslaan van de bladzijde blijft een aandachtspunt. Kinderen zijn geneigd met de volle hand in een bladzijde te grijpen om het om te slaan. De gevolgen laten zich raden.
En ook zeggen we de ouders nog maar een keer dat de My Book Buddy tassen alleen zijn bedoeld voor het vervoer van de boeken. Het is niet de bedoeling dat ze als boodschappentas gaan fungeren.
We hebben de timmerman bezocht en de kasten “My Book Buddy-waardig” bevonden.
De timmerman zorgt nu voor transport naar Aunt Kevin.
Hulp genoeg bij het uitladen.
De kasten gaan naar de “staffroom”.
Enkele kinderen kijken nieuwsgierig om het hoekje en door de ramen.
De boeken worden verdeeld over de kasten.
En dan is daar de belangrijke eerste My Book Buddy dag. De kinderen hebben eerder het My Book Buddy lied ingestudeerd. Er is een vlaggemast aangeschaft zodat op de My Book Buddy dag de My Book Buddy vlag gehesen kan worden. De directeur heeft oefeningen achter de rug in het vlag hijsen.
De kleine My Book Buddy vlaggetjes worden opgehangen. De boekenkasten staan uitgestald.
My Book Buddy dag start met het zingen van het Oegandees volkslied.
Daarna zingen de kinderen het My Book Buddy lied. Met overtuiging.
De directeur hijst vervolgens de vlag.
Oefening baart kunst, zo blijkt maar weer, want het vlag hijsen verloopt vlekkeloos.
Na enkele toespraken, die voor kinderen natuurlijk altijd te lang duren, is er aandacht voor waar het om gaat: Boeken. De kasten gaan open en vele boeken staan uitnodigend uitgestald.
Voordat de kinderen een My Book Buddy boek kunnen kiezen heeft het Lejofonds nog een verrassing voor de school.
Kinderen kiezen een My Book Buddy boek om thuis te lezen. Er blijven dan maar weinig boeken op school. Om ook op school boeken te kunnen lezen heeft het Lejofonds speciaal daarvoor een aantal boeken aangeschaft voor de school.
Als de kinderen eenmaal een boek hebben gekozen, zien we overal groepjes kinderen staan. Met de neus in de boeken. Ze zijn nieuwsgierig. Een aantal kinderen heeft voor het eerst een boek in handen. Er gaat een wereld voor hen open.
Sommige kinderen hebben alleen aandacht voor hun eigen boek.
Anderen zijn nieuwsgierig welk boek een ander heeft.
De kinderen krijgen geen genoeg van het lezen. We kijken er naar en krijgen daar geen genoeg van. Het is genieten, voor iedereen.
Maar uiteindelijk gaan de boeken in de My Book Buddy tassen.
Het is op naar huis. Het dorp maakt kennis met My Book Buddy