14b. The big ceremony
De leerkrachten hebben ons wonderen beloofd. Heel nieuwsgierig komen we op de dag van de “big ceremony” om kwart over tien aan bij de Good Samaritanschool. Het officiële programma start om half 11.
Het is een drukte van belang, maar wel een drukte die we gisteren al verwacht hadden. Er wordt geboend, gesopt en geveegd. Het gras wordt gemaaid. Verder staat er niets klaar.
We doen een rondje en ontdekken dat vele dingen van ons lijstje niet in orde zijn. Het wonder is niet geschied.
Rond half twaalf komt er een vrachtwagen die een lading stoelen aflevert. Een half uurtje later worden een paar grote tenten gebracht.
Het is half 1 als de veearts bij ons komt om aan te geven dat hij wil beginnen met de seminar die voor half 11 op het programma staat.
Van ons mag ie. Dan gebeurt er tenminste iets.
De seminar wordt binnen gehouden. De stoelen zijn daarheen gebracht.
Halverwege de seminar komt een auto aan met geluidsapparatuur.
Ongeveer tegelijkertijd worden de niet bezette stoelen bij de seminar weer naar buiten gebracht en opgesteld.
Rond half twee komt een parlementslid, mevrouw Sofia Nalule binnen . We worden voorgesteld aan deze “guest of honour”.
We zitten wat achteraf op de veranda en kunnen alles goed overzien.
Leo wordt benaderd door een journalist, die tegelijkertijd blijkt te werken voor een krant, een radiostation en een televisiezender. Hij heeft daarvoor een notitieblok , een cassetterecorder en een videorecorder bij zich. Leo wordt een paar keer door hem geïnterviewd waarbij al het materiaal wordt ingezet.
Rond twee uur worden we verzocht onze plaatsen te verlaten en vooraan te gaan zitten. We zijn belangrijke gasten zo wordt ons gemeld. We krijgen een plaats naast het parlementslid en de burgemeester. Achter ons zitten vertegenwoordigers van verschillende organisaties.
De “guests of honour” worden verwelkomd waarbij er extra aandacht is voor de vertegenwoordigers van het Lejofonds.
Na een welkomstlied door de kinderen beginnen de speeches. Bij de derde spreker krijgen we een programma waarin we zien dat de lunch om 1 uur gepland staat en dus al achter de rug had moeten zijn. We zien ook dat de lijst met sprekers aanzienlijk is. Ook het Lejofonds wordt geacht een speech te verzorgen.
Na een paar sprekers komt er en vrachtwagen aangereden met meubilair dat door ons besteld is voor de “office” en de “meetingroom”. Alles wordt uitgeladen. Het geeft wat afleiding.
Van onze plaats hebben we een goed uitzicht op de nieuwe keuken. We zien dat kinderen in de rij staan om eten te halen. En wij zijn niet de enigen. Kennelijk maakt dit schouwspel hongerig want het programma wodt onderbroken om iedereen de gelegenheid te geven te gaan eten.
Het moet gezegd, de keuken werkt fantastisch, de zitplaatsen ervoor zijn goed bezet. We horen enthousiaste verhalen. Een dergelijke opzet kent men niet. Het baart opzien. De tam-tam gaat werken. Dat is zeker.
Er is veel publiek. De lunch neemt dan ook de nodige tijd in beslag.
Na de lunch blijkt dat het parlementslid enige officiële daden gaat verrichten. Lintjes doorknippen. Allereerst bij het nieuw kantoor van het project “Goat to Goat”.
Herma heeft deze dag, zonder medeweten van onze counterpart hier alle foto’s van kinderen opgehangen die met behulp van het Lejofonds naar school gaan. Een kleurrijk geheel.
Heeft men dit opgemerkt en het een officiële opening waard gevonden? We weten het niet.
Daarna gaan we naar de tuin om het door het Lejofonds bekostigde irrigatiesysteem officeel te openen. Het parlementslid vertelt ons dit een opzienbarend initiatief te vinden.
Terug op onze plaatsen is het weer tijd voor speeches. Nadat de burgemeester zijn zegje heeft gedaan is er er plaats voor het kinderkoor voor de school. Zij zingen een speciaal samengesteld lied voor Leo en Herma. Ontroerend.
En dan mag Leo een woordje doen.
De afsluitende speech wordt gehouden door een parlementslid afkomstig uit de regio. Aan het eind daarvan worden we uitgenodigd met haar mee te gaan naar het “officeblok om gezamenlijk een herdenkingsplaquette te plaatsen waarop vermeld staat dat het gebouw tot stand is gekomen door het Lejofonds.
Dat het Lejofonds staat geschreven als Rejofonds mag op dat moment niet hinderen.
De slotspeech is voor Fred Migadde. De meest voorkomende woorden daarin zijn Lejofonds, dank, Leo en Herma.
Heel veel sprekers vandaag, heel veel lof- en dankbetuigingen voor het Lejofonds en de vertegenwoordigers daarvan. Met daarbij het uitdrukkelijk verzoek dit ook over te brengen aan alle mensen in Nederland die het Lejofonds steunen.
Bij deze!
