Wacht u voor de hond!

Behalve geiten en varkens kom je op het terrein van onze counterpart ook honden tegen. Als ik in Nederland een hond tegenkom, vooral een blaffende, loop ik het liefst een straatje om. Blaffende honde bijten niet, is het gezegde. Maar ik weet wel beter.

In Oeganda ga ik voor geen enkele hond opzij. Zij gaan voor mij opzij. De honden zijn er bang voor de mensen. Als leerkrachten al met een stok in de hand lesgeven aan kinderen, heb ik een flauw vermoeden wat daarvan de oorzaak is.

Maar soms is de hond in Oeganda de mens toch de baas.

Vanmorgen kom ik bij het kleinste lokaal van de school. Ik hoor de kinderen al van verschillende kanten roepen: “Foto, foto”. Zo gauw een kind je met een fototoestel ziet lopen, begint dat geroep al. Iedereen wil vreselijk graag op de foto. Het kan niet vaak genoeg. Je wordt er een beetje immuun voor.

Ik wil dan ook doorlopen. Maar ik word gedwongen even een blik in het lokaal te werpen. En daar zie ik in een hoekje een hond liggen met een aantal pasgeboren jonkies. Het beest dacht een rustig plekje gevonden te hebben om te jongen. Als de school eenmaal is begonnen, is daar geen sprake meer van. De leekracht besluit dan ook tot een verhuizing. Leerlingen sjouwen de banken het lokaal uit. Daarmee is het lokaal meteen leeg want andere materialen zijn er niet.

Een bankje blijft staan. Daarin zitten een paar leerlingen hun schriften te kaften. Dat doen ze met het papier van lege cementzakken die ze bij de bouw gevonden hebben. Kennelijk is dit zo’n buitenkansje, dat ze dit werk eerst af mogen maken, voordat zij ook zullen verhuizen.

Van de leerkracht van groep 7/8 van basisschool De Bolleberg uit Maria Hoop ontvang ik een mailtje met de volgende inhoud: “We kijken regelmatig op het digibord naar jullie vorderingen in Oeganda. De kinderen staan nog steeds versteld van het grote verschil tussen onze school en die bij jullie”.

Dat zal na dit verslag nog wel even zo blijven.

Geef een reaktie