2.1 Flitsend werk

Nadat we met de aannemer overeen zijn gekomen hoe de omheining eruit moet gaan zien voor de Aunt Keven nursery and primary school en de eerste aanbetaling is gevolgd, zet de aannemer er flink de vaart erin.

We moeten voor de maandelijkse vergadering van het project Goat to Goat in Nkonkonjeru zijn. De vergadering wordt gewoonlijk gehouden op de binnenplaats van een technische school.

De aannemer heeft die binnenplaats ook gekozen voor voorbereidende werkzaamheden van het hekwerk. Het bewerken van ijzeren staven met een slijptol zorgt voor de nodige herrie.
Het laswerk is letterlijk flitsend.
De herrie stoort de vergadering van het project Goat to Goat behoorlijk. Maar niemand klaagt daarover.
Na een paar dagen komen we terug bij de Aunt Kevin school. Een deel van het hekwerk staat er dan al.
We zijn voor andere bezigheden de hele dag in Nkonkonjeru. Wanneer we aan het eind van de middag nog een kijkje bij de school nemen, zien we dat de poort ook bijna af is.
Behalve de werkzaamheden aan de omheining is de aannemer ook begonnen met graafwerkzaamheden en het leggen van de fundering voor de nieuwe lokalen en de gemeenschapsruimte.
De vaart zit er flink in. Dat moet ook, want we hebben een contract met de aannemer afgesloten dat alles binnen zeven weken afgerond moet zijn oftewel gedurende ons verblijf in Oeganda

2.2 Bezoek Green Charcoal factory Lejofonds

Even buiten Seeta Nazigo ligt de “factory” van het project Green Charcoal Lejofonds.
Seeta Nazigo is een plaatsje op het platteland, op 10 kilometer van onze standplaats, het stadje Mukono.

Seeta Nazigo is klein, dat laat ook onderstaande foto van het “centrum” van Seeta Nazigo zien.
Veel bewoners leven er onder de armoedegrens.
We trekken een dag uit om aanwezig te zijn op de “factory”. We willen het project evalueren, knelpunten signaleren, oplossingen aandragen. We weten al dat verkoop en transport aandachtspunten zijn.

Als we aankomen bij het project zijn enkele medewerkers bezig het plastic te verwijderen dat de houtskoolbriketten beschermd tegen de regen. Gevaar voor regen is verdwenen. De zon schijnt. De briketten kunnen verder drogen.
Binnen is de productie gestart. Dat is op afstand te horen. De briketmachine maakt veel herrie. Het dragen van gehoorbeschermers is geen overbodige luxe.
We hebben de hele dag overleg met coördinator Daniel Kibago. We ontvluchten echter de herrie en zoeken een plaatsje buiten in de schaduw. Aan het eind van de dag zijn we een stuk opgeschoten en dat geldt ook voor de werkers gezien de volle rekken met briketten. Elk rek levert 50 zakken houtskool op voor de verkoop.
In het magazijn liggen de nodige zakken houtskool opgestapeld.
Coördinator Daniel Kibago heeft zelf in zijn omgeving een aantal klanten verworven. Elke keer als hij met de wagen komt, neemt hij een aantal zakken houtskool mee. Bij een familie in het dorp hebben we een kiosk geplaatst. Daar vindt ook de verkoop van ons houtskool plaats. Terwijl onze Daniel Kibago druk aan het bellen is, voorziet Herma de kiosk nog van een duidelijke verkoopprijs van de houtskool.
Ook brengt ze wat reclamemateriaal aan.
Zeer gewaardeerd door de eerste voorbijganger.
Voor het vervoer van verschillende grondstoffen en de distributie van de kant en klare zakken houtskool is een privé- auto niet toereikend. We willen contact opnemen met de directeur van EFA ( Eco Fuel Africa) om te bezien of zij voorlopig eens per maand een vrachtwagen ter beschikking kunnen stellen tegen vergoeding van de benzinekosten.

De afgelopen week hebben we twee keer bezoek gehad op de “factory”.
Dit betrof in de eerste plaats Belgische vrienden die zelf een schoolproject runnen in Oeganda. Zij zijn geïnteresseerd hoe het Green Charcoal project in elkaar steekt.
Het tweede bezoek betreft een inspecteur van laten we zeggen de lokale Arbodienst. De aanwezigheid van oorbeschermers en mondkapjes wordt in orde bevonden. Maar eigenlijk dienen de werkers ook veiligheidsschoenen te dragen.

Ook dient er een w.c. te komen. Twee jaar geleden heeft het Lejofonds voor een van de leden van het project een nieuwe w.c. gebouwd, gelegen op nog geen honderd meter afstand. Dat wordt te ver bevonden. Het Lejofonds dient een nieuwe w.c. te bouwen dichterbij het projectterrein.

2.3 Through patience you win! Laat zijn motto hem in de steek?

In 2013 heeft het Lejofonds een nieuw schoolgebouw gebouwd voor de Kisimbizi primary school in Nkonkonjeru. Ook in de jaren daarna heeft het Lejofonds de school op verschillende manieren ondersteund.

We bezoeken de school opnieuw. Directeur Spencer komt ons op zijn kenmerkende manier tegemoet, al klappend in zijn handen. 
 Hij stopt voor ons even zijn werkzaamheden. Spencer is bezig de tussenmuur in een oud gebouwtje te verwijderen. Op die manier hoopt hij een ruimte te creëren waar hij tien leerlingen, die intern blijven, kan onderbrengen. De afbraak van de muur is halverwege.
Het is vrijdag. Maandag komen de kinderen. Spencer heeft een druk weekend voor de boeg.
Bij de school hangen enkele leerkrachten rond. We verbazen ons erover dat Spencer op zijn leeftijd dergelijke klussen in zijn eentje uitvoert.

Spencers vrouw is in november overleden. Daniel Kibago, coördinator van het Lejofonds, heeft destijds het Lejofonds vertegenwoordigd op de begrafenis. Hij schrijft het volgende:

“Spencer thanked you so much for the concern about the death of his wife, the condolences and the support you gave when she was sick, that may God reward you.” 

De begroeting met Spencer is hartelijk, maar toch anders dan anders. We condoleren hem opnieuw met het verlies van zijn vrouw.

Op de een of andere manier tovert Spencer een brief tevoorschijn en overhandigt die ons.
“A thank letter”, lezen we. We lezen de brief niet. Dat is voor vanavond.

Herma wil graag het graf bezoeken van Spencers vrouw. Spencer begeleidt ons naar een plek, niet ver van zijn huis. We zien verschillende graven. Twee kinderen en twee kleinkinderen van Spencer liggen er begraven en nu ook zijn vrouw. Het graf van zijn vrouw heeft nog geen steen. Daar is geen geld voor.
Hij hoopt dat de steen er ligt voor 28 april wanneer er volgens gebruik een “funeral party” plaats vindt om de overledenen eer te bewijzen.

’s Avonds lezen we de brief van Spencer. Hij schrijft het volgende:

“To Leo & Herma
Lejofonds – Holland

Re: “A THANK LETTER

We as a staff of Kisimbizi primary school plus the voice of pupils, send our vote of thanks to you for all you’ve done for us as in:

1.“Water is Life”, as a key for life, thank you very much for that the borehole is serving us 100% well.

2.“The solar system”. This power has put us to a first stape level hero.

3.“The laptop”. It is also giving us our encouragement to all what we do to run the school activities well

4.“The scholastic materials”. This is now a dynamic wonder to both pupils and teachers tob e able to a standard of reading and teaching well in academics.

We now send our service/love from our hearts to you.

5.“At home”. We welcome you back to Uganda this 2017 however, we are passing through a terrible situation.
5.1 I Kimera Spencer have lost my dear lovely wife on 10 November 2016 and was burried on 12 November 2016. We hope to be with the funeral party om 28 April 2017-02-05
5.2. In the mediate time I am sick from prostatic, which need treatment with the total amount of 1 million shilling (€265,-) as a first aid. But when I m sergeoned in Mulago Hospital the amount is 3 million.
So, I am now like that.
I thank you for all the support and help which was given during the burrial ceremonies.

Spencer vervolgt de brief met een opsomming van de plannen voor het schooljaar 2017. En hij geeft de resultaten weer van de eindexamens in 2016. Hij besluit zijn brief als volgt:

“We send our sincere gratitudes to all grands, sisters and brothers of the Jozefschool in Netherlands.”

Spencer bedoelt hier de Jozefschool in Den Burg op Texel. Opbrengsten van verschillende Vastenacties van de school zijn besteed voor de aanschaf van uniformen, boeken en schoolmeubilair voor de Kisimbizi primary school.

Spencers brief is duidelijk. Hij hoopt dat wij financiële steun kunnen verlenen om hem van zijn ziekte te verlossen. Eerder deed hij al een dergelijk verzoek. Eind november schrijft Daniel Kibago:

“Spencer told me that first he thanks you so much for all the support during treatment and on death of her wife but now he has a big problem with his health. He has problems with that bladder that every  hour he must go to the toilet. He said at night its terrible. So he told me to explain this problem to you to see if he can get help

I know you do not have money but it would be unfair not to tell you this because Spencer asked me”.

De ziekte en overlijden van zijn vrouw heeft Spencer al zijn geld gekost. Er is geen geld voor behandeling van zijn eigen ziekte. En dan staat er in april een dure “funeral party” te wachten.
Het motto van Spencer en zijn school is “Through patience you win”. De overwinning kan nu wel eens achterwege blijven.

2.4 Hij loopt bijna naast zijn schoenen

Batu is de eerste dove jongen waarvoor het Lejofonds onderwijs heeft mogelijk gemaakt. In 2009 ging Batu naar primary 1 van de Bishop Westschool in Mukono. Inmiddels gaat Batu naar de tweede klas van het voortgezet onderwijs. De school is een eind buiten Kampala gelegen.
Batu is al die jaren de beste van de klas. We bezoeken Batu elk jaar een of meerdere keren. Op school, want moeder is verhuisd en woont verder weg.

Batu heeft nog twee broertjes en een zusje. Het gezin heeft veel tegenslagen gekend. Vader is alcoholist en heeft het gezin verlaten. Moeder verdiende een schamel inkomen door voor anderen het land te bewerken. Het Lejofonds heeft moeder eerder geld gegeven voor de aanschaf van potten en pannen zodat zij “snacks” kon maken en verkopen, waardoor zij in staat zou zijn een beter inkomen te verkrijgen.

Het is er nooit van gekomen. Het geld is opgegaan aan de medische verzorging van Batu’s broertje Waswa.
Die heeft een ongeluk gehad en moest geopereerd worden aan zijn been. Dit keer weten we een ontmoeting te regelen met Batu en zijn moeder in Kampala. Wanneer we op de afgesproken plaats aankomen blijken Batu en zijn moeder er al te zijn.
Maar niet alleen zij, ook Waswa is meegekomen.

Waswa blijkt al zestien keer geopereerd te zijn aan zijn been. Het kuitbeen van zijn ene been is gebruikt om een deel van zijn dijbeen in het andere been te vervangen.
Moeder heeft nu een baan als kokkin in een klein restaurant. Dit restaurant is ver van haar huis gelegen. De kosten van openbaar vervoer zijn bijna even groot als haar verdiensten. Gevolg is dat moeder vaak naar haar werkt loopt. En dat betekent dagelijks urenlang lopen.

Waswa’s geopereerde been is inmiddels korter. Daarom heeft zijn schoen een verhoogde hak. Duidelijk is dat de andere schoen versleten is. Hij staat er bijna naast.
Duidelijk is ook dat moeder geen geld heeft om de schoenen te vervangen.
En dus gaan we met zijn allen naar Bata. Waswa geholpen, Waswa blij. Iedereen blij.
Batu heeft vorig jaar geleerd om te gaan met internet en emails te versturen. We spreken af regelmatig contact te houden via email

Geef een reaktie