7. Mijlpalen en feestelijkheden

7.1. Bouwen en verwonderen

In reisverslag 4.1. Werken en voetballen hebben we gemeld dat het hoogste punt bereikt is wat betreft de afbouw van drie lokalen van Gods Glory nursery and primary school in Seeta Nazigo.

De dakplaten worden nu aangebracht. Het geeft het gebouw meteen een andere aanblik. De aanblik van een door een oorlog verwoest gebouw is verdwenen. De zijmuren worden opgetrokken tot dakhoogte. Met de aannemer hebben we afgesproken dat we de bouw in fasen betalen. Als het dak erop zit, komt de volgende fase in zicht, het stukadoren van de binnenmuren.

Dus gaan we naar de bank om het benodigde geld van onze rekening te halen. Voor nog geen driehonderd euro krijg je hier meer dan een miljoen shilling. Onze zakken puilen dan ook uit van het geld als we de volgende fase moeten betalen. Wanneer de bestelde ramen en deuren afgeleverd worden, blijkt dat er een fout gemaakt is bij het opmeten. De ramen en deuren passen niet en gaan terug naar de leverancier. De werklui beginnen nu met de veranda.

Wanneer het stukadoren van zowel de binnenkant als de buitenkant klaar is, de vloeren gelegd zijn en ook de veranda klaar is, is het tijd om met de aannemer het totale werk te gaan schouwen op onvolkomenheden. We komen een aantal kleinigheden tegen. De aannemer zegt toe de zaken op korte termijn af te werken.

De drie verschillende groepen die al de tijd les hebben gehad in de openlucht, nemen nu weer gebruik van het lokaal. Perfecte timing. De regentijd is inmiddels begonnen en les krijgen in de openlucht behoort niet meer tot de mogelijkheden. Het schilderen van de lokalen, zowel binnen- en buiten laat nog even op zich wachten. Eerst moet alles goed droog zijn.

Martin, een van de leerkrachten, is benoemd tot “director of paint”. Hij verft vrijwillig de school. We zorgen ervoor dat hij intussen de nodige verf krijgt om de “main hall” verder af te verven. We rijden weer met de aannemer terug naar Mukono. De aannemer heeft nogal wat broers. Meestal vergezellen een of twee broers hem. Tot grote hilariteit heeft men vorige keer diverse voetbalclubs uit Nederland opgesomd met daarbij uitslagen en standen van het betaald voetbal.

Dit keer rijdt er een broer mee die we nog niet kennen. Als hij hoort dat wij uit Nederland komen, begint hij te lachten. Hij heeft laatst gesproken met iemand uit Nederland en zulke vreemde dingen gehoord. “Rijden er bij jullie auto’s op gas?, vraag hij. Als we dat beamen, moet hij weer lachen.

Maar hij heeft meer pijlen op zijn boog. Hij heeft gehoord dat robots het gras maaien. Hij herhaalt het enkele malen. Ongeloof klinkt in zijn stem door.

Als we vertellen dat er ook robots zijn die de huiskamer stofzuigen, is het dolle pret.

Blijkbaar heeft broerlief een lang gesprek gehad met zijn Hollandse gast. Hij komt nog met een sterk staaltje. Koeien worden gemolken door machines. Dat gaat zijn voorstellingsvermogen te boven. Dat moet ie eigenlijk met eigen ogen zien. Nederland komt op zijn verlanglijstje te staan als land om te bezoeken.

De aannemer en zijn broers moeten vreselijk lachen om de verschillende voorbeelden. Het spoort broerlief aan om nog met een ander feit te komen. In Nederland zijn veel fietsen. Elke familie heeft er wel eentje. Wij zeggen dat elk familielid en elke inwoner er minstens eentje heeft. Opnieuw dolle pret.

Alle broers hebben Nederland nu op hun verlanglijstje staan. Dan vertellen we dat half Nederland onder de zeespiegel ligt. Ongeloof. Een van de broers hoeft niet meer naar Nederland. Hij zou er niet meer kunnen slapen. Onder de zeespiegel. Stel je voor!.

7.2. Through patience you win

In 2013 heeft het Lejofonds een nieuwe school gebouwd voor de Kisimbizi primary school in Nkonkonjeru.

De school is toen niet afgeverfd en ook ontbreken nog schuifdeuren tussen twee lokalen. Dat maken we nu allemaal in orde.

Verder laten we kasten maken en voor de kleuterklas stoeltjes en groepstafels. Nu kan de officiële opening van de school volgen. Wij zullen daarbij de “guests of honour” zijn.

Directeur Spencer geeft aan dat het feest om tien uur ’s morgens van start zal gaan. Doorgaans begint men in Oeganda twee uur later dan de aangegeven tijd. We willen zekerheid en bellen Spencer daags tevoren of we nu moeten rekenen op tien uur of twaalf uur. Spencer kiest de gulden middenweg en vraagt ons om 11 uur aanwezig te zijn.

Op school aangekomen zien we dat de voorbereidingen nog in volle gang zijn. Een geluidsinstallatie wordt geïnstalleerd.

We maken even een rondgang door de school. We zien dat Spencer zijn uiterste best heeft gedaan. Alles zit goed in de verf.

De timmerman heeft de schuifdeuren aangebracht, waardoor de grote gemeenschapsruimte opgedeeld kan worden in twee leslokalen. Wel heeft hij boven de schuifdeuren nog ruimtes opengelaten. Voor ons onbegrijpelijk. Nu zullen er nog ongewenste geluiden doordringen vanuit beide lokalen. We noteren een bezoekje aan de timmerman.

Rond twaalf uur vraagt Spencer ons onze plaatsen in te nemen. We krijgen een officieel programma.

Het motto van de school staat erop vermeld: “Through patience you win”. En ook de missie van de school: “ To educate a child you educatie a nation”.

Het programma vermeldt verder dat om 9 uur de ouders arriveren. 10 uur is de geplande aankomsttijd van het Lejofonds. Om kwart over tien is het ontbijt voor de uitgenodigde gasten. Dat hebben we dus kennelijk gemist. De officiële openingsceremonie is om 11 uur. Het is inmiddels dus een uur later.

Het programma maakt ons ook duidelijk dat er een speech verwacht wordt van het Lejofonds, en geen kleintje ook. Men heeft er flink wat tijd voor uitgetrokken, van 01.20-2.10 p.m.

De eindtijd van het feest zal om vier uur zijn.

Onder de programmatijden staat dikgedrukt in hoofdletters:
HOW LOVING, KIND, SUPPORTIVE AND CONSTRUCTIVE THE LEJOFONDS ARE! THANKS FOR THE GREAT WORK DONE.

Het moet gezegd, o.l.v. mister Spencer is er een aantrekkelijk programma samengesteld met veel zang, dans en spel van de kinderen. Jong en oud volgen alles intensief en genieten ervan. Het aantal speeches is te overzien en de lengte valt voor Oegandese begrippen erg mee.

Het Lejofonds valt daarbij niet uit de toon. Benadrukt wordt dat het nu van belang is dat de ouders op tijd het schoolgeld betalen. Het is de enige bron van inkomsten voor de school. En er moet op tijd geld beschikbaar zijn voor onderhoud van het gebouw.

Mister Spencer besluit het officiële gedeelte met een kort woordje. Hij heeft het voor ons op papier gezet:

Kisimbizi p.s.

To Leo and Herma plus the family of Netherland

Re: A vote of thanks

Dear Lejofonds,

From the source of my heart, on behalf of the staff, the parents, the community and all pupils of th above named school, we first thank God for having given you a lovely soul you’ve rendered to us.

Secondly, with a very 100% thanks from us, nothing can go beyond the saying, thank you very much Lejofonds headed by Leo and Herma for a spiritual industrious spirit.

So, let God bless all you’ve done for us here and all further more plans, planned to uplift the standard of living to everyone here in the future time. A lot of thanks from the Head Parent and the entire community at large shows “HAPPINESS”.

Lastly, had I not been here, you would n’t done all, thank you to love me as your Ugandan borned person.

Best wishes to you all from Netherland. Amen.

“For God and my country”
Kimera Elijah Spencer

Met het woordje van Spencer is het officiële programma afgerond. Een blik op de klok wijst uit dat het vier uur is! Ongelooflijk.

Eenieder wordt nu uitgenodigd in de nieuwe lokalen de lunch te gebruiken.

Het is een prachtig openingsfeest geweest. Daarmee complimenteren we een glunderende Spencer. Een stevige omhelzing volgt.

7.3. My Book Buddy. Er gaat een wereld voor ze open

My Book Buddy stimuleert het lezen van kinderen in ontwikkelingslanden door kinderbibliotheken op te zetten. Elke klas krijgt de beschikking over een verrijdbare, afsluitbare boekenkast met boeken die afgestemd zijn op de doelgroep. Elke week kiezen de kinderen een boek. Het gekozen boek mag mee naar huis om het daar te lezen.

Het Lejofonds heeft met succes een aanvraag bij My Book Buddy ingediend voor Gods Glory nursery and primary school. In overleg met My Book Buddy is besloten dat Leo en Herma Annyas van het Lejofonds voor My Book Buddy de implementatie verzorgen.

Vanuit Nederland is al geregeld dat de plaatselijke timmerman zeven kasten in elkaar gezet heeft.

Nu is het zaak de kasten geverfd te krijgen in de kleuren van My Book Buddy. Herma heeft daarvoor sjablonen ontwikkeld. Er bestaat meteen grote belangstelling als ze daarmee aan de slag gaat. Wanneer de vlakverdeling en de letters zijn aangebracht op de kast is het zaak alles in te kleuren. Leo en Herma maken daar voorzichtig een begin mee. Dan blijkt dat verschillende leerkrachten staan te trappelen om ook de kwast ter hand te nemen. Dat is precies wat we willen. Het is bijzonder te zien hoe men kwast hanteert, hoog vasthoudend. De andere hand ligt op de rug, alsof het schaatsen betreft. Werken uit de losse pols is niet aan de orde en ook de Franse slag komt niet in beeld.

Het Lejofonds heeft vorig jaar de “main hall” van Gods Glory volledig gerenoveerd. Het schilderwerk is niet afgerond. Dat gebeurt nu. Martin, een van de leerkrachten werpt zich als vrijwilliger op om de schilderklus te klaren. Martin wordt onmiddellijk benoemd to “director of paint”. Hij geniet zichtbaar van deze eretitel. Martin voelt zich nu ook verantwoordelijk voor het afverven van de My Book Buddy kasten.

Maar hulp van de leerkrachten blijft nodig. We blijven hen dus ook achter de broek zitten. Alles moet op tijd af. My Book Buddy is inmiddels een gevleugeld woord op Gods Glory. Zelf hebben we inmiddels bijna vijfhonderd boeken opgehaald voor Gods Glory bij uitgeverij Gustro in Kampala. We hebben daarover bericht in resiverslag 1. Ook hebben we met de nodige moeite My Book Buddy tassen opgehaald. Zie reisverslag 2.2.

Hoogste tijd om met de leerkrachten de handleiding door te nemen die bij het My Book Buddy project hoort. Er staat hen nog een schone taak te wachten. De boeken moeten geregistreerd, gecodeerd en verdeeld worden over de verschillende groepen. Leerlingenlijsten moeten worden aangelegd. Er worden weinig vragen gesteld. Het is misschien een teken dat we heel duidelijk geweest zijn. Daar gaan we niet zo maar vanuit. De volgende dagen houden we nauwlettend in de gaten of men handelt volgens de richtlijnen.

Het is geweldig om te zien hoe de leerkrachten en ook de directeur tijdens het werken niet van de boeken af kunnen blijven, zelf aan het lezen slaan en daar zichtbaar van genieten. Met de directeur maken we afspraken over een feestelijke opening van het My Book Buddy project waarbij uiteraard de ouders zeer welkom zijn, maar ook buurtgenoten en plaatselijke bestuurders.

Twee dagen voor dit feestelijk gebeuren overlijdt een zoon van de directeur. De begrafenis vindt plaats op het terrein van de directeur, direct naast de school.

Ondanks deze trieste gebeurtenis staat de directeur erop dat het feest rond My Book Buddy doorgang vindt. De feestelijke opening van het My Book Buddy project staat gepland om twaalf uur. Dat wordt dus twee uur, denken we onmiddellijk.

Voor de zekerheid zijn we om twaalf uur aanwezig. Bij aankomst blijkt er al een hele opstelling klaar te staan op het speelveld van de school. Pico bello!

Om de feestvreugde te vergroten hebben we felle kleuren nagellak en schmink meegenomen. De kinderen zijn er helemaal voor in. Er ontstaat een geweldig gedrang. Een van de kinderen blijkt niet aan de beurt te komen voor het lakken van de nagels. Uiteindelijk bekrast ze uit arren moede haar nagels met een potlood.

Vlak voor het begin van het feest komen een paar leerkrachten naar ons toe en vragen hoe het programma in elkaar zit. Dat weten jullie beter, geven we aan, want de organisatie behoort bij jullie te liggen. De leerkrachten vertellen geen programma te hebben.

We hebben de leerkrachten flink achter de broek gezeten. Blijkbaar wil men ons nu even onder druk zetten. Er is wel degelijk een programma. Een heel fraai programma zelfs, met veel dans en zang van de kinderen. Een loflied op het Lejofonds ontbreekt niet. Het programma wordt besloten met de My Book Buddy Song. Daarmee gaat het My Book Buddy project officieel van start.

De ouders krijgen nu de gelegenheid de uitgestalde boeken te bewonderen. Het zijn de eerste boeken op Gods Glory. Wat een rijkdom! Men heeft er voor gekozen de kinderen op een andere dag boeken uit te laten kiezen om mee naar huis te nemen. Allereerst worden nog eens instructies gegeven hoe met de boeken om te gaan. Maar dan mogen kinderen een boek kiezen. Sommige kinderen durven nauwelijks een boek aan te raken. Met hun ogen maken ze een keuze. Vervolgens wordt het boek vorzichtig opgepakt. Voor een aantal kinderen zal het de eerste keer zijn dat ze een boek in handen hebben.

Kinderen die een boek gekozen hebben, staan volop in de belangstelling van de andere kinderen. Welke keuze is er gemaakt? Hoe ziet het boek eruit? Een aantal kinderen zoekt een plekje waar ze het gekozen boek voor zichzelf kunnen lezen. Duidelijk is dat ze helemaal in het boek opgaan en geen oog meer hebben voor wat er zich in hun omgeving afspeelt. Er is grote betrokkenheid bij het boek. Er is sprake van tijdvergetend lezen. De schooltijd eindigt om vijf uur. Maar om kwart over zes staan kinderen nog steeds in groepjes bijelkaar, gebogen over de boeken of men leest stilletjes voor zichzelf.

Ouders komen poolshoogte nemen waar de kinderen blijven. Reden om een eind aan dit leesfeest te maken. Er zullen meer momenten komen om deze geweldige leeshonger te stillen.

Dit bericht is geplaatst op donderdag 20 maart 2014 om 20:34