Hulp, hulpeloos, help!

Ramazan, de gehandicapte jongen uit nieuwsbrief 13 is door verwijtbaar gedrag van degene die we eerder het predikaat “de weg kwijt” gaven, nog steeds niet geopereerd.

Het is ons er dan ook alles aan gelegen tijdens ons verblijf in Oeganda ervoor te zorgen dat Ramazan van zijn handicap verlost wordt.

We hebben contact gehad met het ziekenhuis en krijgen alle medewerking.

We roepen verder de hulp in van de districtscounselor voor gehandicapte mensen. Zij kent het adres van tante waar Ramazan woont.

Wanneer we daar aankomen blijken Ramazan en tante niet thuis te zijn. Ramazan is tijdens de schoolvakantie terug naar zijn vader. Tante is aan het winkelen.

We besluiten te wachten op de terugkomst van tante. Er is veel belangstelling voor ons en wij hebben veel belangstelling voor de spelende kinderen om ons heen. We vervelen ons niet.

Als tante terug is, geven we haar eerst een fotoboekje over Ramazan en zijn eerste onderzoek in het ziekenhuis. Daar is grote belangstelling voor.

Tante gaat akkoord met een hernieuwd bezoek aan het ziekenhuis een paar dagen later. Zij zorgt ervoor dat Ramazan dan weer bij haar terug is. Wij zorgen voor transport naar het ziekenhuis.

Een dag van te voren krijgen we bericht van de counselor. Ramazan is nog steeds bij zijn vader. Er is geen geld voor transport. Kosten 20.000 shilling, nog geen 7 euro.

Er wordt heen en weer gebeld. Wij stellen dat tante moet proberen wat geld te lenen voor een dag. Wij betalen de volgende dag terug.
Dat blijkt onhaalbaar.

In Oeganda geeft men niets om gehandicapten. Misschien is dat hier ook aan de orde. Maar misschien hebben we hier ook met een ander verschijnsel te maken. Als er een muzungu in het spel is dan weigeren veel Oegandezen zelf ook maar iets bij te dragen.

Tante heeft een oplossing voor het probleem. Of wij even naar haar toe willen komen, vanuit de plaats waar we nu zijn, 50 km rijden, om vervolgens Ramazan bij zijn vader op te halen. En dat is nog eens 3 uur rijden.

Onze boodschap naar tante is helder. Als jullie je verantwoordelijkheid niet nemen dan annuleren we alles.

Uiteindelijk is Ramazan dus opnieuw het slachtoffer. Dat zit ons dwars. In januari gaan we een nieuwe poging doen. Wordt vervolgd.

Geef een reaktie