Hiep, hiep, help, hoera!

Bijna dagelijks komen mensen op ons af met verzoeken. Het kan zijn dat men ons staande houdt op straat. Maar het gebeurt ook dat men plotseling voor de deur staat. Vaak is dan de vraag of we voor iemand een baan hebben.

Laatst werd Leo in de supermarkt aangesproken door een meisje. Haar zus is afgestudeerd en nu wil ze haar een b.h. geven. Helaas hoeft Leo geen advies te geven. Het gaat alleen maar om zijn portemonnee.

We gaan niet op die verzoeken in. Uitzonderingen bevestigen echter de regel.

Adams, een medewerker van het Lejofonds in Oeganda vraagt om hulp voor een meisje dat een ongeluk heeft gehad.

Wanneer we de familie bezoeken, zien we buiten op een stuk schuimrubber een meisje liggen. Maureen, zo heet het kind, is van een schommel gevallen doordat het touw brak.

Ze kan niet meer lopen, noch zitten. Praten kan ze ook niet meer. Eten gaat niet. Alleen wat drinken is mogelijk.

We vrezen voor verlammingsverschijnselen.

Moeder is met behulp van buren met Maureen naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis geweest. Daar kan men geen diagnose stellen doordat een röntgenapparaat ontbreekt.

Geld om naar een verder weg gelegen ziekenhuis te gaan is er niet. Moeder heeft zes kinderen, waaronder een zwakbegaafd kind. Ze staat alleen voor de opvoeding. Vader is overleden. Ze probeert wat geld te verdienen door voor anderen te wassen of het land te bewerken.

Hulp is noodzakelijk, dat is duidelijk. We zeggen toe dat het Lejofonds transport en onderzoek mogelijk gaat maken.

De volgende dag gaan we met Maureen naar het ziekenhuis.

Adams is onze tolk en gids. Moeder kan niet mee. Ze moet in een afgelegen plaats voor iemand het land bewerken om wat centen bij elkaar te sprokkelen. Het is druk in het ziekenhuis.In de wachtkamer blijken voornamelijk HIV/Aids patiënten te zitten. Maureen wordt per brancard vervoerd.

We moeten wachten in een smalle gang. Tegenover ons aan de muur hangen aanplakbiljetten met foto’s van afgrijselijke zweren. Mocht je dergelijke verschijnselen bij jezelf herkennen, zo geeft de tekst aan dan is het aan te raden contact op te nemen met het ziekenhuis. En, alsof er sprake is van een buitenkansje, als je dat doet, krijg je gratis medicijnen omdat er een proefprogramma loopt.

We mogen er bij zijn wanneer er röntgenfoto’s worden gemaakt.

Het gebeurt in een kleine ruimte waar geen enkele bescherming is tegen de stralen. Na het nemen van de foto’s is het meteen afrekenen. Over de hoogte van de prijs moet even nagedacht worden. Het zal wel een muzungu-prijs zijn.

De foto’s moeten drogen. Maureen wordt terug gebracht naar de wachtkamer. Kennelijk zijn de foto’s moeilijk te drogen, want het wachten duurt lang.

Leo maakt een geintje door te zeggen als het nog veel langer duurt, dat Maureen genezen naar huis gaat.

Een wonderlijke uitspraak? Niet helemaal. Maureen begint tekenen van leven te vertonen. Uiteindelijk vraagt ze zelfs om te kunnen zitten.

Als Herma haar dan papier en een pen geeft, leren we ook een creatieve Maureen kennen.

De radioloog komt met de verheugende mededeling dat er niets stuk of gebroken is. Daar hebben we ook niet meer op gerekend.

Blijft het raadsel van het niet praten. Als Maureen haar tong uitsteekt, is ook dat raadsel opgelost. Er zitten twee flinke scheuren in haar tong.

Maureen moet nog wel even langs de dokter. Daar staat echter een geweldige rij, wat nog enkele uren wachten betekent. Dat trekken we niet. We besluiten de volgende dag terug te komen.

Opgelucht verlaten we het ziekenhuis. ’s Avonds horen we dat niet alleen wij opgelucht zijn. De moeder ook, vooral de moeder, blij, gelukkig en daar opgewonden van.

De volgende dag blijkt de dokter toch hard nodig. In de boven- en onderrug zijn een paar botten van hun plaats verschoven. Doktershanden zijn nodig en daarna een week fysiotherapie. Medicijnen worden verstrekt tegen de pijn en om de tong te genezen.

Geef een reaktie