Fijn om te horen!

Lunchtijd. Je zit buiten op een plek wat je geen terras zou durven noemen. Het eten is besteld. Dan stopt er opeens een bus. Sporters in opvallende gele trainingspakken met opdruk UGANDA stappen uit. Een enorme beker wordt de bus uitgedragen. Een wat groot uitgevallen wereldbeker zou je zeggen. Dat is niet mis! Hier moeten we te maken hebben met grote kampioenen. We zien blije en lachende gezichten. Maar we missen iets. Het duurt even voordat we beseffen wat. We missen lawaai! We horen geen vreugdekreten, geen gezang, niets van dat alles. De sporters laten niets van zich horen. We zien ze wel druk gebaren. Het kwartje valt.

We hebben hier te maken met dove sportmensen. Nu gaan wij om met dove kinderen. Maar met het aanleren van de doventaal gaat het niet zo vlot. Gaat het goed met je? Dat gebaar kennen we. Zaterdag kunnen we ook uitbeelden. Het is dan wasdag en dus wrijf jemet je knokkels over elkaar. Zondag kost ons ook geen moeite: De handen gevouwen voor het lichaam.

Het is echter geen zaterdag en ook geen zondag. Blijft over de vraag: “Hoe gaat het met je?” Natuurlijk een stomme vraag als je net een wereldbeker gewonnen hebt. Maar we maken er de blits mee. We mogen nu zelfs de wereldbeker vasthouden. We voelen ons ware kampioenen. En niet alleen dat. We voelen ons als kleine kinderen die plotseling oog in oog staan met hun idolen. De handtekeningen ontbreken nog. Ineens krijgen we een poster in handen gedrukt met foto’s van alle spelers. Die mogen we houden. Een relikwie.
Maar dan willen we ook de handtekeningen van de spelers. En die krijgen we. Kostbare snoepjes.
We krijgen zoveel aandacht van de sporters, de begeleidende staf, de spelersvrouwen dat we onszelf de kampioenen wanen. En nog steeds weten we niet in welke tak van sport men kampioen geworden is en van welk gebied. Er wordt iets op een groot stuk papier geschreven. Ha,het gaat hier om het kampioenschap van Oost-Afrika voor doven. Voetbal gokken we. We wisselen emailadressen uit met de captain. Zo kunnen we foto’s opsturen. Dat doen we en al snel komt er bericht terug van de captain. De strijd om het kampioenschap van Oost-Afrika is georganiseerd door Kenya. Kenya verstuurde de uitnodigingen aan verschillende landen. Alleen Oeganda is komen opdagen. Daardoor zaten zij direct in de finale. De strijd tegen Kenya werd met 1-0 gewonnen.

Verder werd uit de email duidelijk dat de captain zich nationaal sterk maakt voor de belangen van de dove mensen. Terecht, zo weten we. Treurig genoeg zien vele mensen in Oeganda doven niet als volwaardige mensen. En daar moet verandering in komen.

Geef een reaktie