Effe kieken
We moeten Kampala in om ergens pasfoto’s te laten maken. Die zijn nodig om een bankrekening te kunnen openen. We nemen de benenwagen richting centrum. In een straat met kleine, donkere, rommelige winkeltjes zien we plotseling een bordje met het opschrift “Pasfoto’s”.
We struikelen een donkere ruimte binnen.We krijgen te verstaan dat we voor pasfoto’s naar achteren moeten. Via een kruip- door, sluip- door-route komen we daar. We mogen plaatsnemen op een gammele bank. Dat doen we met enige voorzichtigheid. De bank houdt ons gelukkig.
Twee personen die een pasfoto willen laten maken. Zoveel filmvoorraad is er niet. We worden verzocht geduldig te wachten. Er wordt, wie weet waar vandaan, nieuwe voorraad film gehaald. Men gidst ons nu door een doolhof van gangetjes. Plotseling staan we, tot onze verrassing, op straat.
We moeten voor een muur gaan staan die wit geverfd is. Wanneer de foto’s genomen zijn, probeert de fotografe, door verwoed te wapperen, enige kleur in het geheel te krijgen.Uit haar enthousiasme af te leiden, lijkt haar dat te lukken. Het tegendeel blijkt waar. We hebben nog nooit zulke bleekscheten op een foto gezien. “Worden deze foto’s wel geaccepteerd bij de bank?”, is onze vraag. “Ja”, zegt de fotografe. “Nee”, zegt de bankmanager.
Uiteindelijk wil hij het ons niet aandoen opnieuw foto’s te laten maken. Met een beetje goede wil kunnen we nu over een week via onze bankaccount betalingen doen.
