Een hele operatie!

Er is heel wat geregel en gedoen aan vooraf gegaan, maar we zitten ‘s morgens rond zeven uur met Ramazan en zijn tante in de auto op weg naar het ziekenhuis aan de andere kant van Kampala. En we hebben nog een passagier, Sylvia een meisje van acht jaar. Tussen Kerst en Nieuwjaar worden we door vader gebeld. Het is een schreeuw om hulp. Zijn dochter heeft een verlamde voet. Het lopen gaat steeds slechter. Hij heeft allerlei ziekenhuizen bezocht, zonder resultaat. Hij is nu getipt om ons in te schakelen. Dus zijn we met twee gehandicapte kinderen en een tante op weg naar het ziekenhuis. Het is benauwd in de auto. De scherpe geur van transpirerende Oegandezen zonder deodorant is steeds nadrukkelijker aanwezig.

Het ritje naar het ziekenhuis, een afstand van zo’n dertig kilometer neemt bijna twee uur in beslag. Zoals gebruikelijk is het filerijden in en rond Kampala.
Het is niet duidelijk of het de geur is of het filerijden, maar het wordt Sylvia allemaal wat teveel. Gelukkig geeft ze dat op tijd aan. En dat betekent dat Leo, die naast haar zit, op tijd de auto uit is, voordat ze alles onder spuugt. In het ziekenhuis is het een drukte van belang. Het lijkt of alle lammen en kreupelen zich hier verzameld hebben. Het is een bonte stoet van mensen met krukken en andere hulpstukken. Daarbij zien we halve en hele ledematen en zelfs een kind waarvan een voet achterste voren staat.

We hebben vooraf diverse keren emailcontact gehad met de financieel directeur van het ziekenhuis. En hij maakt ons wegwijs. Duidelijk is dat de wachttijd lang zal zijn. We wachten eerst buiten. Maar als er wat ruimte komt nemen we plaats in de wachtruimte. Een verpleegster roept namen op. Slievia horen we. Herma staat op en vraagt of ze misschien Sylvia bedoelt. Helaas, het is en blijft Slievia.

De financieel directeur nodigt ons uit voor een korte bezichtiging van het ziekenhuis. Dat buitenkansje laten we ons niet ontgaan.

Het ziekenhuis blijkt een prachtig modern ziekenhuis te zijn. Patiënten komen uit heel Oeganda hier naar toe. En zelfs vanuit de omringende landen.

Er is een apart gebouw met een zestal operatiekamers. Bij een van de operatiekamers staat een opstapje voor het raam. We kijken zo naar binnen. Een operatieteam is druk bezig. Zij kijken ons aan. Toch blijven we het vreemd vinden dat men hier de operatiekamer het theater noemt.

Aan het ziekenhuis is ook een revalidatiecentrum verbonden. Er wordt een nieuwe vleugel gebouwd, een soort privé kliniek. Het ziekenhuis krijgt daardoor extra inkomsten. Daarmee kunnen weer meer kinderen tegen gereduceerd tarief geholpen worden.

Terug in de wachtkamer doen we deze kamer weer eer aan, namelijk wachten. Uiteindelijk wordt ons dat te gortig en vragen we of men ons vergeten is.

En dan blijkt Slievia Sylvia te zijn. Sylvia wordt hier uitgesproken als Slyvia. Binnen de kortste keren staan we nu bij de dokter. Na een kort onderzoek geeft de dokter aan dat Slyvia geopereerd kan worden. Of we meteen maar een afspraak willen maken. Begin volgende week is het voorstel van de arts. Ach, waarom niet. Voor Ramazan ligt de zaak moeilijker. De dokter wil eerst een kleine operatie doen, wat spierweefsel afnemen om te zien of de spieren de oorzaak zijn dat Ramazan niet rechtop kan lopen. Hopelijk niet, want dan is een behandeling niet mogelijk.

Begin volgende week de operatie is ook hier het voorstel. Zondagmiddag terug naar het ziekenhuis, maandag voor beide kinderen de operatie. Dinsdagmiddag weer naar huis. Leo moet als plaatsvervangende vader voor de operatie tekenen.

Tante heeft van dit alles niks meegekregen. Zij ligt te slapen in de tuin van het ziekenhuis. Ze is precies op tijd wakker om samen met ons terug te gaan naar de auto. We doen tante en later Sylvia’s vader verslag. Wij hebben A gezegd. Het Lejofonds maakt de operatie mogelijk. Zij moeten B zeggen en ervoor zorgen dat de kinderen zondag op tijd terug zijn in het ziekenhuis.

Uiteraard wensen we geïnformeerd te blijven over het verdere verloop.

Ramazan

Om een bezoek aan het ziekenhuis in Kampala mogelijk te maken, woont Ramazan tijdelijk bij zijn tante in Seeta die geen Engels spreekt. Wij communiceren met tante via Henri, de man uit reisverslag 7. Henri heeft via Ramazan de volgende informatie verzameld:

Ramazan is de oudste jongen uit een gezin met vijf kinderen. Hij heeft twee zusjes en twee broertjes. Ramazan zit in P3. Hij heeft geen overgangsexamens gedaan omdat het schoolgeld niet betaald is. Desondanks kan hij overgaan naar P4 omdat hij tot de besten van de klas behoort.

Problemen die Ramazan ondervindt bij het school gaan.

  • 1. Hij woont ver van school.
  • 2. Het schoolgeld betalen is een probleem. Moeder is overleden en vader is ernstig ziek.
  • 3. Hij krijgt ’s morgens wat pap en verder de hele dag niets.
  • 4. Hij heeft geen schooluniform en voelt zich daardoor niet gelijkwaardig aan de klasgenootjes.
  • 5. Vanwege zijn handicap wordt Ramazan veel geplaagd op school. Hij kan zich daar niet tegen verweren.

Dear Herma and Leo Annyas,

We as the family members of Tenyawa Ramazan would like to extend our humble appreciations to you for the love and care you have towards Ramazan’s well being.
We really appreciate you so much for having that kind heart towards the African child and in this we know that the almaight God will bless the works of your hands.
It’s our prayer that this operation may be succesful, because we believe with God every thing is possible.
As you set back to your homeland in the coming months please take our appreciations to all your friends and always encourage them to visit Uganda

On behalf of the family,

Philip Mbazira


[nggallery id=52]

Geef een reaktie