17. Wat kun je doen met 350 euro?
Van een paar mensen in Nederland weten we dat ze via het Lejofonds een gehandicapt kind naar school willen sturen. Fred Migadde, onze counterpart, kent twee families die een gehanidcapt kind hebben dat niet naar school gaat. Ze wonen bij elkaar in de buurt.
We gaan er met de boda boda naar toe. Na tien minuten rijden, slaan we een zandpad in en stoppen even later.
Binnen de kortste keren staan er veel mensen om ons heen. Er wordt ruimte gemaakt voor een jonge vrouw die een buggy voortduwt met daarin een jongetje van vijf jaar. Die staat ineens oog in oog met twee muzungu’s. Hij slaat helemaal dicht.
Wanneer we vragen wat de handicap is, wordt het ventje uit de buggy getild. Duidelijk is dat hij niet op zijn benen kan staan. Moeder trekt nu zijn broek en onderbroek uit en wijst vervolgens op rug en benen. Moeder kan niet echt duidelijk maken wat er aan de hand is. Verlammingsverschijnselen?
Op de vraag of het ventje geopereerd kan worden en daarna weer kan lopen, is het antwoord tot onze verbazing ja. En weer is er verbazing als we de kosten van een dergelijke operatie horen: 350 euro! Stel je voor met 350 euro help je een kind van zijn handicap af en is hij niet langer aangewezen op de hulp van anderen.
350 euro! Hier is dat een onhaalbaar en onbetaalbaar bedrag. Zonder hulp van buitenaf is dit kind levenslangs veroordeeld tot het zitten in een buggy en/of rolstoel. Moeder ziet onze verbazing en wordt er emotioneel van.
Voor ons is het duidelijk: Naar school gaan is niet de eerste optie. Een operatie gaat voor.
Bij het tweede gezin komt een wat norse vrouw naar buiten. Ze is weinig toeschietelijk. Wanneer we vragen naar het gehandicapt kind, komt er uiteindelijk een jongen van negen jaar aanschuifelen. Hij beweegt zich voort op zijn hakken, zijn achterste sleept bijna over de grond, zijn knieën staan als staken omhoog.
Ook hier kan een operatie het kind van zijn handicap afhelpen. Hulp is hier nog meer nodig. De norse vrouw blijkt niet de moeder van het kind te zijn, maar de stiefmoeder. Stiefmoeders in Oeganda moeten niets hebben van hun stiefkinderen, dat weten we intussen maar al te goed.
Dit kind is ook nog gehandicapt. Deze stiefmoeder, zo horen we van Fred Migadde, heeft elk geloof in het kind verloren. Dit kind heeft voor haar geen waarde meer en is dus waardeloos. Hij wordt dan ook stelselmatig door haar genegeerd.
Hier worden wij wat emotioneel van. Hier moet iets aan gedaan worden.
De volgende dag horen we van Fred Migadde dat hij geregeld heeft dat beide kinderen nog voor Kerst onderzocht worden en er meer duidelijkheid komt over een mogelijke operatie.
Wordt vervolgd.
