11. Geen stok om de hond te slaan

In de sub-county Seetah Nasigo wonen de meeste families van het project “Goat to Goat”. Vorige keer hebben we ze niet allemaal kunnen bezoeken.
Daarom gaan we voor een tweede keer naar Seetha Nasigo om de rest van de families te bezoeken en de geiten van een nieuw oormerk, nu met cijfer, te voorzien.

Dit keer geen oponthoud door een lekke band. Maar dan zien we opeens dat met grond drempels op de weg zijn aangelegd om auto’s te dwingen langzamer te rijden. De grond wordt uit de berm gehaald. Men kijkt niet op een paar scheppen. De drempels zijn dan ook aardig hoog geworden.

De chauffeur weet de auto over de eerste twee drempels heen te krijgen. De bodemplaat van de auto schuurt wel flink over de grond. Bij de derde drempel gaat het mis. De auto blijft steken. We stappen uit. Voordat we het weten heeft Fred zijn spierballen laten rollen en de auto over de drempel geholpen.

We gaan allereerst naar Gods Glory primary school. Achter de school staat een stal met een negental geiten. Daar beginnen we, althans de veearts, met het aanbrengen van de nieuwe oormerken. De kinderen vinden het prachtig dat we komen. Als we een fototoestel te voorschijn halen, zijn ze niet meer te houden. Ook hier zien we hoe leerkrachten kinderen in het gareel houden; ze hebben een dunne stok in hun handen. Daar wordt zo nodig mee gemept.

De school telt ruim vierhonderd kinderen. Het is “speelkwartier””. Er zijn veel kinderen buiten.
We zien nu dat een leerkracht een paar “hulpjes” heeft . Op strategische punten staan leerlingen, ook met een stok uitgerust. Willen leerlingen van het veld lopen dan komen ze een leerling met een stok tegen. En die willen wel even hun handen, met daarin een stok, laten wapperen.

We zijn in de binnenlanden. De auto kan ons lang niet bij alle families brengen. En dat betekent weer veel lopen in de brandende zon over smalle paadjes en zelfs een keertje over de spoorlijn om families te bereiken. De kinderen van onze families lopen elke dag in de brandende zon naar school.

Voor de kinderen die het verst weg wonen, betekent dit elke dag een uur naar school lopen en na schooltijd uiteraard weer een uur lopen naar huis. Volgens de “headmaster” doen ze dat niet met tegenzin. Dat is in Nederland wel anders.

Overal waar we komen zien we dat de geit water en voer heeft. De seminar van een week geleden heeft kennelijk vruchten afgeworpen.
Een familie hebben we nog haarscherp op ons netvlies staan. Tijdens ons vorig verblijf zagen we een slechtgbouwde stal en een verwaarloosde geit. In gedachten zien we al dat we de geit weghalen bij deze familie. Tot onze verrassing en tevredenheid zien we nu dat alles perfect in orde is. Er is dus flinke vooruitgang geboekt.

Het kost twee volle dagen om alle families te bezoeken. Nu er een “member committee” is opgericht, nemen zij een deel van het toezicht over. Dat komt de zelfverantwoordelijkheid alleen maar ten goede.


[nggallery id=33]

Geef een reaktie